تحلیل رابطه میان شکل گیری و تداوم استقرار محوطه های دوره نوسنگی با بستر محیطی آن ها در دشت سرفیروزآباد کرمانشاه، غرب زاگرس مرکزی

محیط جغرافیایی، بهویژه بستر طبیعی آن، پهنه همه کنشها و واکنشهای حاصل از پدیدههای مستقر در سطح زمین است. محیط طبیعی مهمترین عامل در جهت شکلگیری سکونتگاههای انسانی خصوصا در ادوار مختلف است. عواملی همچون ارتفاع از سطح دریا، شیب، ساختار زمینشناسی، گسل، منابع آب، خاک، پوشش گیاهی، و کاربری اراضی هر کدام بسترهای طبیعیاند که در پراکنش استقرارهای انسانی نقش موثری دارند. هدف از این پژوهش بررسی نقش عوامل محیطی و میزان تاثیر آنها در مکانگزینی سکونتگاههای نوسنگی دشت سرفیروزآباد است. بهمنظور دستیابی به اهداف پژوهش، یازده معیار طبیعی بهعنوان عوامل محیطی یا متغیر مستقل و مساحت محوطههای باستانی بهعنوان متغیر وابسته درنظر گرفته شد. بهمنظور بررسی این عوامل، از نرمافزار ArcGis و SPSS و روشهای تحلیل کمی از نوع آمار استنباطی با روش همبستگی پیرسون استفاده شد. علاوهبرآن، برای بررسی میزان تاثیر چند متغیر مستقل در متغیر وابسته از رگرسیون خطی چندگانه استفاده شد. نتایج نشان میدهد که محوطههای دوره نوسنگی با عوامل طبیعی از جمله شاخههای فرعی رودخانهها یا مسیلهای فصلی، مسیرهای فرعی یا خاکی، و درجه شب رابطه مستقیمی دارند و تعدادی از دیگر عوامل محیطی نیز رابطه اندکی با محوطههای باستانی دارند.

Keywords:

دشت سرفیروزآباد , دوره نوسنگی , زاگرس مرکزی , عوامل محیطی , همبستگی