بررسی رابطه بین ویژگی های مثبت شخصیتی و خودرهبری با میانجیگری خودشکوفایی (مطالعه ای در بین کارکنان شهرداری زنجان)

هدف اصلی این پژوهش بررسی رابطه بین ویژگی های مثبت شخصیتی و خود رهبری با میانجیگری خودشکوفایی می باشد. این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از نوع توصیفی- تحلیلی، به شیوه پیمایشی با رویکرد همبستگی است. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل کارکنان شهرداری زنجان می باشند که نمونه آماری ۲۶۰ نفر است که با استفاده از فرمول کوکران و به روش تصادفی ساده انتخاب شده است. ابزار گردآوری داده های اولیه پرسشنامه استاندارد آبید و همکاران (۲۰۲۱)، می باشد و روایی به شکل صوری و روش تحلیل عاملی با شاخص (KMO (۰/۸۷۹ و همچنین پایایی آنها با گزارش ضریب آلفای کرونباخ کل (۰/۹۰۴) مورد تائید قرار گرفت. در تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد، که در تحلیل های توصیفی از نرم افزار spss نسخه ۲۱ و در بخش تحلیل های استنباطی و آزمون فرضیه های پژوهش هم از معادلات ساختاری و نرم افزار لیزرل ۸/۸ استفاده شد. نتایج پژوهش با استفاده از تکنیک تحلیل مسیر نشان می دهند بین ویژگی های مثبت شخصیتی (امیدواری و خوش بینی) و خود شکوفایی رابطه معناداری وجود دارد. همچنین بین ویژگی های مثبت شخصیتی (امیدواری و خوش بینی) و خود رهبری رابطه معناداری وجود دارد و بین خود شکوفایی و خودرهبری رابطه معناداری وجود دارد و خود شکوفایی رابطه بین ویژگی های مثبت شخصیتی (امیدواری و خوش بینی) و خود رهبری را میانجی گری می کند و در پایان با توجه به نتایج پژوهش پیشنهادات کاربردی ارائه شده است.

Keywords:

ویژگی های مثبت شخصیتی (امیدواری , خوش بینی) , خود رهبری , خودشکوفایی