زیبایی شناسی در رمان های نو

شاید جا به جایی کانون توجه از محتوا به قالب که بی شک در ارتباط با نگرش پوزیتویستی اواخر قرن نوزدهم فرانسه روی می دهد دلیل اصلی تحول رمان نویسان این سرزمین در واگذاشتن سبک بالزاک به منظور جستجوی شکل های جدید رمان بوده باشد. نویسندگان و شعرای پارناسی با طرح اصل هنر برای هنر از سوی تئوفیل گوتیه، پیش از همه، تعالی هنری را در نفی حصارهای تعریف شده ی آن شناسایی کرده اند. لازمه ی چنین تفکری حذف هویت فردی هنرمند است؛ هویتی که به هر حال متاثر از محیط اجتماعی و دوره ی تاریخی اوست. راه گریز از واقعیت های اسارت بار را مکتب سورئالیسم و شکست آخرین برج وباروی من درون را مکتب اگزیستانسیالیسم به وی می آموزد. با این حال، انسان آزاد و رها در معراج زیبایی هیچ گونه تعهدی را حتی از نوع اگزیستانسیالیستی اش برنمی تابد. مرگ خداوند در غرب این بار مرگ انسان را نیز درپی دارد تا هنر به مثابه زیبایی بدون هیچ گونه تفسیر و توصیفی بیرونی پدیدار گردد. رمان نو به عنوان سرگذشت چنین تجربه ای چگونه، با تجرید هنر و عریان ساختنش از هرگونه پیرایه و قید و بندی، آرایه های ذاتی آن را متجلی می سازد؟ وجوه افتراق و نقطه ی مشترک سبک نویسندگان رمان نو در پدیدار ساختن زیبای پنهان در کجاست؟

Keywords:

رمان نو , زیبایی شناسی , هنر برای هنر , مفهوم سوبژکتیو , گفتمان