سنجش زیست پذیری محلات شهری در راستای توسعه پایدار از دیدگاه شهروندان، موردمطالعه: محله شهر کهنه و شهرک سیدمرتضی-کاشمر

زیست پذیری محلات شهری و سنجش رضایت ساکنین آن در ابعاد اجتماعی، فیزیکی و اقتصادی، از مباحث مهم در ادامه حیات و توسعه بافت های شهری است. به طوری که افزایش زیست پذیری تاثیر بسزایی در پایداری محلات ایفا می کند. بنابراین هدف این پژوهش بررسی تطبیقی و مقایسه شاخص های زیست پذیری در محلات قدیمی و جدید شهر کاشمر بوده و جامعه آماری موردبررسی شامل ساکنین محلات سید مرتضی و شهر کهنه هست. این پژوهش از نوع کاربردی و برمبنای راهبرد پژوهش، از نوع پیمایشی است و از ابزار پرسش نامه برای جمع آوری داده ها استفاده شده است. حجم نمونه درمجموع ۲۰۰ نفر بوده و از هر محله ۱۰۰ نفر با روش صورت نمونه گیری تصادفی پرسشگری شده اند. روایی پرسشنامه با استفاده از روایی محتوا و پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ (۹۹۶/۰) به دست آمد. برای تحلیل داده ها از رگرسیون چند متغیره، آماره تی تک نمونه ای استفاده شد. نوآوری تحقیق مقایسه تطبیقی محلات قدیم و جدید شهر در ابعاد مختلف زیست پذیری شهری و با تاکید بر شاخص های توسعه پایدار شهری است. نتایج تحقیق نشان می دهد که بین پایگاه اجتماعی- اقتصادی شهروندان و زیست پذیری ارتباط مستقیمی وجود دارد. میزان رضایت از شاخص های کلی زیست پذیری در شهر کهنه پایین است و رضایت نسبی از شاخص اقتصادی در شهر کهنه با میانگین ۴۳/۲ وجود دارد که شاخص کلی زیست پذیری در شهرک سیدمرتضی (۳۵/۰) بالاتر از میانگین کمتر از میانگین متوسط است. در شهرک سیدمرتضی شاخص اقتصادی با میانگین ۴۷/۳  بیشترین رضایت و شاخص فیزیکی کمترین رضایت مندی را دارند.

Keywords:

زیست پذیری , توسعه پایدار , شهر کهنه , شهرک سیدمرتضی , کاشمر