تاثیر جاذب های طبیعی و مصنوعی رطوبت بر تاخیر در ضریب رطوبتی نقطه پژمردگی دائم

حفظ منابع و ذخایر آب خاک با اعمال مدیریت صحیح و به کارگیری روش های پیشرفته از اقدامات مناسب در بهره­برداری از منابع محدود آب می‍باشد. در این پژوهش، اثر برخی ضایعات آلی و یک سوپرجاذب رطوبت بر مقدار آب قابل استفاده و تاخیر در نقطه پژمردگی دائم یک خاک، مربوط به دامنه­های شیب­دار رودبار بررسی شد. تیمارها شامل مقادیر ۱۰، ۲۰ و ۵۰ درصد حجمی از ضایعات چای، کمپوست زباله­های شهری و ضایعات زیتون بودند که به همراه مقادیر ۱، ۲، ۴، ۸ و ۱۶ گرم از یک سوپر جاذب رطوبت (A۲۰۰) در یک طرح کاملا تصادفی در فضای آزاد مسقف دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت در محدوده دمایی ۲۸-۲۶ درجه سانتی­گراد استفاده شد. به منظور تهیه منحنی رطوبتی و تعیین رطوبت معادل ظرفیت زراعی (FC) و نقطه پژمردگی (PWP) در تیمارها از روش کاغذ صافی استفاده شد. پس از اشباع خاک ها، زمان شروع اشباع خاک­ها تا رسیدن به رطوبت معادل PWP محاسبه شد. نتایج نشان داد که اثر تیمارها بر مقدار رطوبت در ضرائب ظرفیت زراعی و نقطه پژمردگی دائم در سطح یک درصد معنی­دار بود. بیشترین تاخیر معنی­دار (در سطح یک­درصد) در ضریب رطوبتی نقطه پژمردگی دائم خاک با تاخیر ۱۹ روز نسبت به شاهد در ۵۰ درصد کمپوست زباله شهری و با تاخیر ۳۰ روز در ۱۶ گرم سوپرجاذب دیده شد. در کل، استفاه توام از ۱۰ درصد ضایعات آلی کشاورزی و میزان ۵ گرم بر کیلوگرم سوپر جاذب نتایج مطلوبی در تاخیر ضریب رطوبتی نقطه پژمردگی دائم و افزایش رطوبت قابل استفاده به همراه داشت.

Keywords:

ضایعات چای , ظرفیت زراعی , کمپوست زباله شهری , منحنی رطوبتی