خوانش لاکلائویی از ادی به شهر شعر می رود اثر ریچارد فور

این مقاله درصدد آن است تا نمایش ادی به شهر شعر می رود اثر ریچارد فورمنرا با توجه به رویکرد پسامارکسیستی ارنستو لاکلائو تجزیه و تحلیل کند؛ این رویکرد مفهوم دال تهی را در بررسی سوژه به کار می گیرد. ظهور رویکرد پسامارکسیستی لاکلائو به اواسط دهه ی۸۰ برمی گردد، یعنی زمانی که وی از مارکسیسم تقلیل گرا فاصله گرفت و نظریه ی گفتمان خود را از نو فرمول بندی نمود. تصور گفتمانی-تحلیلی لاکلائو از ایدئولوژی و هژمونی به واسازی مفاهیم کلیدی زیر ختم شد: گفتمان، دال شناور، دال تهی، ضدیت، و مقوله ی سوژه. به طور مشابه، نمایشنامه ی هیستریک-بودشناختی فورمن، که فاقد هر گونه استراتژی روایی برنامه ریزی شده است، از نتیجه گیری ها و تصورات نابهنگام و پیش ازموعد خواننده جلوگیری می کند. نمایشنامه های فورمن در صدد هستند تا از طریق رهاسازی تکانه ها از خود شرطی شده (از لحاظ اجتماعی) دوری گزینند. بنابراین، بین مفاهیم انتقادی لاکلائو و تئاتر هیستریک-بودشناختی فورمن نوعی همگرایی وجود دارد چراکه هر دو سوژه ای ازهم پاشیده را در ساختارهای گفتمانی نشان می دهند. 

خوانش لاکلائویی از ادی به شهر شعر می رود اثر ریچارد فور Keywords:

پسامارکسیسم , نظریه ی گفتمان , دال تهی , نمایشنامه ی هیستریک-بودشناسانه , مقوله ی سوژه