لیبرالیسم جدید و تخلیه حیات سیاسی

فلسفه سیاسی در کتاب «نظریه عدالت» جان مادلز (۱۹۷۱) صورتبندی جدید یافت. به نظر جان گری، نویسنده مقاله، این فلسفه سیاسی در واقع، لیبرالیسم در هیئت جدید است که به شیوه تحلیلی رایج در فلسفه قرن بیستم انگلوساکسون و با استمداد از «نظریه حق» کانت به دام نوعی تصور انتزاعی و غیرتاریخی از «شخص» افتاده و برخلاف فلسفه های سیاسی ارسطو، هیوم و استوارت میل، در هیچ زمینه ای با نیازها و خواستهای اصلی جامعه لیبرال در تماس نیست. به نظر گری، نظریه پردازان آکادمیک انگلیسی و آمریکایی لیبرالیسم جدید از پدیده ها و رویدادهای واقعی جامعه خود و جامعه های دیگر کاملا غافل اند و بیشتر در تصورات ذهنی خویش به بازسازی لیبرالیسم می اندیشند. در حالی که ما در واقعیت امر با اشخاص و افراد وفادار به هویتها، سنتها و تاریخها و جماعات متنوع مواجهیم و این امور آنچنان با پوست و استخوان و روح و روان آدمیان عجین شده که امکان جدایی مطلق و دائمی وجود ندارد. گری می گوید لیبرالیسم جدید باید از حادثه جهانی سقوط و فروپاشی شوروی عبرت بگیرد که اقوام زیرسلطه اتحاد جماهیر شوروی، به رغم کوششهای فراوان برای یکسان سازی و همانندسازی، درنهایت به هویتها، فرهنگها، زبانها و آداب و رسوم و ارزشهای پیشین خود بازگشتند. از این رو، لیبرالیسم جدید باید درون خود را از عنصر «طرح روشنگری» و از این فلسفه تاریخ اروپامحورانه ای که امیدوار است روزی موجودات انسانی از «وفاداریهای سنتی و هویتهای محلی» دست بردارند و در یک «تمدن جهانی» کلی و عام متحد شوند، بپیراید.

Keywords:

فردگرایی انتزاعی , عدالت , نظریه بیطرفی , جماعت گرایی , طرح روشنگری , کثرت گرایی , تمدن جهانی