سیاست های جمهوری اسلامی ایران در قبال گروه های شیعه و کرد های کشور عراق

سیاست دولت مرکزی نسبت به اقلیت های قومی متفاوت است. ممکن است سیاست دولت در جهت حفظ هویت فرهنگی اقلیت های قومی جذب و یا ادغام آنها در درون فرهنگ و قومیت مرکزی باشد. هویت ملی، اغلب از داخل کشور چند قومی مورد تهدید قرار می گیرد و فرایند ملت دولت اغلب متوجه خاموش کردن یا حداقل یکسان سازی هویت های اجتماعی شبه ملی می شود.قبل از استقرار دولت مدرن در ایران، تمایز دولت از اقوام آسان نبود، زیرا سران اقوام و قبایل در ساختار دولت حضور داشتند و دولت و اقوام ایرانی به یکدیگر وابسته بودند. مهم ترین پیامد امنیتی فروپاشی نظام بعث عراق برای ایران، قدرت گرفتن شیعیان و کردها است. به طور طبیعی برنده اصلی فروپاشی نظام بعثی عراق، شیعیان و کردهای این کشور می باشند.جمهوری اسلامی ایران کوشیده است تا ضمن ارتباط با گروه های کرد شمال عراق، فعالیت مخالفین خود را محدود نماید.همچنین برای جلوگیری از ناامنی در منطقه، ایران به میانجی گری میان دو رقیب عمده کرد پرداخته است. ائتلاف و همگرایی کردها و شیعیان برای ایران نه تنها امری مطلوب و ممکن، بلکه ضرروی است . کردها و شیعیان مکمل مناسبی برای یکدیگر هستند می می توانند به خوبی یکدیگر را پوشش دهند. سابقه همکاری آنان در قالب معارضه با رژیم بعث ، الگوها و تجارب قابل توجهی به همراه داشته که در صورت تطبیق با شرایط جدید می تواند مورد استفاده گیرد.همچنین از عوامل عدم اتحاد این دو گروه مانند رقابت درون گروهی و قدرت طلبی شیعه یا کرد به شکل جدی می تواند همکاری این دو گروه در را مخدوش سازد.

Keywords:

اقلیت های قومی , امنیت جمهوری اسلامی , پیامدهای امنیتی , شیعیان عراق , کردهای عراقی.