تاثیر ۸ هفته فعالیت تناوبی با شدت بالا ی و تداومی بر سطح پایه بیانCD۶۲Pو شاخص های پلاکتی در بیماران قلبی- عروقی

هدف از این تحقیق مقایسه تاثیر ۸ هفته فعالیت تناوبی با شدت بالا و تداومی بر سطح پایه بیان CD۶۲Pو شاخص های پلاکتی در بیماران قلبی-عروقی بود. به همین منظور تعداد ۳۰ بیمار قلبی CABG و PCI به صورت داوطلبانه انتخاب و در سه گروه ۱۰ نفره کنترل، تمرین تداومی و تمرین تناوبی با شدت بالا تقسیم شدند. آزمودنی های دو گروه تمرین به مدت ۸ هفته و هفته ای سه جلسه تمرین ورزشی داشتند. طول هر جلسه ۴۰ دقیقه بود که فعالیت تناوبی شامل گرم کردن، ۸ تکرار ۴ دقیقه­ای فعالیت (۲ دقیقه فعالیت و ۲ دقیقه استراحت فعال باشدت ۹۰ به۳۰) و سرد کردن بود تمرین تداومی شامل ۳۰ دقیقه فعالیت با شدت ۶۰ درصد اوج اکسیژن مصرفی بود. گروه کنترل طی دوره تمرین هیچگونه فعالیت ورزشی نداشتند. نمونه های خونی قبل و بعد از هشت هفته گرفته شده و برای اندازه گیری پی سلکتین و شاخص های پلاکتی آنالیز شد. از تحلیل واریانس مکرر با عامل بین گروهی و رگرسیون خطی چندگانه برای تحلیل آماری داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد بین تغییرات پی سلکتین در سه گروه تفاوت معنی دار وجود دارد (۰۱۳/۰=P). با مراجعه به آزمون تعقیبی مشاهده شد که بین تغییرات گروه کنترل و تمرین تناوبی تفاوت معتی داری وجود دارد (۰۱۱/۰=P). اما تغییرات شاخص های پلاکتی در سه گروه تفاوت معنی داری نشان نداد (۰۵/۰P>). براساس یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری نمود که هشت هفته فعالیت ورزشی منجر به کاهش پی سلکتین می شود که این کاهش تحت تاثیر نوع فعالیت می باشد و با توجه به تاثیر بیشتر تمرین تناوبی در مقایسه با تمرین تداومی در بیماران قلبی-عروقی، می توان از تمرینات تناوبی نیز در برنامه بازتوانی این بیماران استفاده کرد.