مقایسه تاثیر کوتاه مدت مصرف کافئین با ایبوپروفن بر حداکثر تکرار و شاخص های درک فشار و درد در فعالیت های قدرتی در مردان ورزشکار

هدف: در پژوهش حاضر تاثیر مصرف کوتاه مدت کافئین و ایبوپروفن بر شاخص های درک درد (PPI)، درک فشار (RPE)، حداکثر تعداد تکرار (RM) و ضربان قلب (HR) در تمرینات قدرتی مقایسه شد. روش شناسی: برای این منظور، در یک تحقیق دوسویه کور، ۱۵ مرد دانشگاهی (سن: ۲±۲۶ سال) شرکت کردند. هر جلسه تمرینی شامل چهار حرکت خم کردن آرنج، پرس سینه، خم کردن زانو و بازکردن زانو بود. آزمودنی ها در سه جلسه تمرینی مجزا یک ساعت پس از مصرف کافئین(۶ میلی گرم بر کیلوگرم)، ایبوپروفن(۴۰۰ میلی گرم) و یا دارونما به انجام تمرین پرداختند و در این تمرین آزمودنی ها از هر حرکت سه دوره با شدت ۱۲ تکرار بیشینه انجام دادند و در پایان هر دور تمرینی و نیز پس از پایان هر حرکت تمرینی، میزان RPE، PPI با استفاده از مقیاس های مربوطه و RM و HR اثبت شد. داده های جمع آوری شده با روش آماری تحلیل واریانس(ANOVA) با اندازه گیری های مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: نتایج نشان داد که مصرف کافئین در مقایسه با دارونما و ایبوپروفن باعث افزایش معنی دار در HR (باز کردن زانو و پرس سینه)، RM (درتمام حرکات) شد و از طرفی کاهش معنی دار RPE (خم کردن آرنج، پرس سینه، خم کردن زانو) و PPI(خم کردن آرنج، پرس سینه، خم کردن زانو) را سبب شد(۰۵/۰>P). ایبوپروفن نیز تنها باعث افزایش میزان PPI در حرکت بازکردن زانو شد(۰۵/۰>P) و در دیگر حرکات تاثیر معنی داری نداشت (۰۵/۰>P). بحث و نتیجه گیری: در نتیجه، مصرف کوتاه مدت کافئین عملکرد تمرینی را به طور معنی داری بهبود می بخشد، اما ایبوپروفن چنین اثری ندارد.

Keywords:

کافئین , ایبوپروفن , درک فشار , درک درد , تعداد تکرار