اثربخشی درمان متمرکز بر پذیرش و تعهد بر سازش یافتگی زوجی زنان

کیفیت ازدواج به سازش یافتگی زوجی وابسته و با مدیریت محتوای تفکر و عواطف و همچنین بالا بردن آگاهی و تعهد بر افزایش رضایت زناشویی زوجین موثر است. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی رویکرد درمانی متمرکز بر پذیرش و تعهد بر سازش یافتگی زوجی زنان متاهل انجام شد. روش این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون، با گروه گواه و پیگیری ۵ ماهه بوده است. جامعه آماری شامل زنان متاهل مراجعه­کننده به سرای محله دبستان و مجیدیه در منطقه ۷ تهران در بازه زمانی فروردین و اردیبهشت ۱۳۹۶ بود. پس از جمع آوری داده­ها و در بررسی ابتدایی (مصاحبه) ۳۰ زن متاهل دارای ناسازگاری، بر اساس فراخوان عمومی سرای محله و خود­­اظهاری آن­ها، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه ۱۵ نفری گواه و آزمایشی گمارش شدند. ابزار پژوهش مقیاس‎ سازش یافتگی زوجی بود که توسط اسپاینر در سال ۱۹۷۶ تدوین شده است. نتایج آزمون کوواریانس نشان داد درمان متمرکز بر پذیرش و تعهد بر سازش یافتگی زوجی (P<۰.۰۵, F=۳۲) و ابعاد آن: مولفه های رضایت زناشویی (P<۰.۰۵, F=۱۴.۲)، همبستگی زوجی (P<۰.۰۵, F=۳۲.۲)، توافق زوجی (P<۰.۰۵, F=۶.۱) و ابراز عاطفی (P<۰.۰۵, F=۱۸.۹)، به طور معنی­دار موثر بوده است. این تاثیر، در پیگیری ۵ ماهه (P<۰.۰۵, F=۱۰.۹)، نیز حفظ شده بود که نمایانگر ماندگاری تاثیر مداخله است. یافته­ها نشان­گر این است که رویکرد درمانی متمرکز بر پذیرش و تعهد می­تواند موجب فراگیری راهکارهای موثر بر مدیریت هیجانات، احساسات منفی و انجام عمل متعهدانه در زنان متاهل ناسازگار شده و انعطاف پذیری و سازش یافتگی زوجی آن­ها را افزایش دهد.

Keywords:

درمان متمرکز بر پذیرش و تعهد , سازش یافتگی زوجی , زنان