اثربخشی درمان شناختی-رفتاری بر افزایش امیدواری در افراد معتاد

زمینه و هدف: یکی از بزرگترین مشکلات جوامع انسانی اعتیاد است که سلامت جامعه، خانواده و فرد را به خطر می اندازد. این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی درمان گروهی شناختی-رفتاری بر افزایش امید به زندگی افراد معتاد به مواد مخدر شهرستان قروه انجام شده است. روش: این پژوهش آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه مورد مطالعه شامل افراد معتاد مراجعه کننده به یکی از مراکز متادون درمانی ترک اعتیاد شهرستان قروه(نیکو سلامت) در سال ۱۳۹۲ هستند. برای نمونه ابتدا تعداد ۵۰ نفر از افراد معتاد مراجعه کننده به کلنیک به صورت تصادفی انتخاب شدند، سپس بر اساس نمرات پرسشنامه، ۲۰ نفر از این افراد که نمره امید به زندگی پایینتری کسب کردند به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش در ۱۲ جلسه یک و نیم ساعته تحت درمان گروهی شناختی-رفتاری قرار گرفتند اما گروه کنترل تحت هیچ گونه درمانی قرار نگرفتند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر استفاده شد. برای تحلیل داده ها نیز از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته‎ها و نتایج: یافته‎ها نشان داد که میانگین نمرات امید به زندگی در پس آزمون گروه آزمایش از میانگین نمرات پس آزمون در گروه کنترل بالاتر است و روش درمانی شناختی-رفتاری امید به زندگی را در شرکت کنندگان گروه آزمایش افزایش داد.

Keywords:

درمان شناختی رفتاری , امیدواری , افراد معتاد , اعتیاد