معناشناسی امنیت در مکتوبات سیاسی فقهای شیعه در عصر مشروطیت

امنیت از جمله مفاهیمی است که همواره مورد توجه اندیشمندان سیاسی و حاکمان سیاسی بوده است تا آنجا که برخی تامین امنیت را وظیفه اصلی دولت ها دانسته اند. فقهای شیعه نیز در دوره های مختلف تاریخی همواره به دنبال امنیت دینی و سیاسی جامعه شیعی بوده اند و از قواعد و اصول فقهی مختلفی با استناد به قرآن و سیره معصومین (ع) در تامین امنیت شیعیان بهره گرفته اند. تقیه، امور حسبیه، مقدمه واجب، امر به معروف و نهی از منکر و حفظ جامعه اسلامی، از جمله قواعد و اصولی هستند که فقها در اثبات ضرورت امنیت برای کشور و جامعه شیعی استفاده کرده اند. در عصر مشروطیت به دلیل ضعف حکومت پادشاهی قاجاریه در تامین امنیت ملی جامعه، فقهای شیعه نظیر سه مرجع بزرگ، آخوند خراسانی، مازندرانی، تهرانی و آیت االله نائینی ودیگر فقهای بزرگ شیعی، راه حل تامین امنیت را در همراهی با نهضت مشروطیت دیدند وبه تبیین فقهی مشروطه اسلامی پرداختند. مقاله حاضردر صدد تشریح نگاه دینی فقها به مسئله امنیت ملی در خلال مکتوبات سیاسی آنهاست و مدعی است که برداشت فقها از امنیت ملی با توجه به دیدگاه های جدید در زمره دیدگاه های سلبی قرار می گیرد.

Keywords:

امنیت (Security , (امنیت ملی (Security National , (عصرمشروطه (Constitutionalism , مکتوبات سیاسی فقها (literature Political)