بررسی تغییرات زمانی- مکانی ساعات آفتابی در ایران

این پژوهش با هدف شناسایی تغییرات مکانی و زمانی خود همبستگی فضایی ساعات آفتابی در ایران انجام شده است. بدین منظور، ابتدا اقدام به تشکیل پایگاه داده های شبکه ای ساعات آفتابی در ایران شده است. سپس از داده های پایگاه مزبور یک دوره آماری ۳۰ ساله، در بازه زمانی روزانه از ۱/۰۱/۱۹۸۲ تا ۳۱/۱۲/۲۰۱۲ میلادی را مبنای مطالعه حاضر قرار داده، و یاخته ای به ابعاد ۱۵×۱۵ کیلومتر بر منطقه موردمطالعه گسترانیده شده است. به منظور دست یابی به تغییرات درون سالی ساعات آفتابی در ایران از روش های نوین آمار فضایی از قبیل خودهمبستگی فضایی موران جهانی، شاخص انسلین محلی موران و لکه های داغ با استفاده از امکانات برنامه نویسی محیط  بهره برده شد. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که تغییرات زمانی و مکانی ساعات آفتابی ایران دارای الگوی خوشه ای بالا می­باشد. دراین بین بر اساس شاخص موران محلی و لکه داغ، مناطق جنوب، جنوب­شرق و مرکز به نمایندگی ایستگاه های همدید استان­های سیستان و بلوچستان، کرمان، شیراز، اصفهان و یزد استان دارای الگوی خودهمبستگی فضایی مثبت (الگوی پرآفتاب) و بخش های شمال، شمال­شرق و شمال غربی به نمایندگی ایستگاه های همدید استان­های تبریز، مازندران، مشهد و سمنان  دارای خودهمبستگی فضایی منفی (الگوهای کم آفتاب) بوده است. در طی دوره موردمطالعه بخش اعظمی از کشور در بیشتر موارد تقریبا نیمی از کل مساحت کشور هیچ گونه الگوی معنا داری یا خودهمبستگی فضایی نداشته است.

بررسی تغییرات زمانی- مکانی ساعات آفتابی در ایران Keywords:

ساعات آفتابی , خودهمبستگی فضایی , شاخص موران , شاخص لکه داغ , ایران