نقش سازمان های مردم نهاد درمدیریت طرح های منابع آب

کشاورزی برمبنای چند عامل مهم ازجمله آب خاک ، انسان و بالاخص مدیریت تمامی این عوامل استوار است آب بعنوان مهمترین عامل و اساسی ترین نهاده تولید در بخش کشاورزی و در عین حال محدود کننده ترین گزینه در کشور ایران و خصوصا در مناطق خشک و نیمه خشک مورد توجه جدی قرار گرفته است با توجه به راندمان بسیار پایین آب در بخش کشاورزی و آبیاری بنابراین ایجاد شبکه های مدرن آبیاری و زهکشی گام بزرگی در جهت استفاده بهینه از آب کشور است از آنجایی که عامل اصلی ناکارایی شبکه های آبیاری کشور را باید درناهماهنگی در بخش مدیریتی و عدم توجه به مسائل فرهنگی و اجتماعیکشاورزی جستجو کرد لذذا اجرای این طرح ها درصورتی که با مشارکت کشاورزان صورت پذیرد نه تنها منجر به کاهش هزینه توسط کشاورز خواهد شد بلکه بارمالی دولت را نیز کاهش داده و به تدریج می توان با واگذاریمدیریت نگهداری و بهره برداری به کشاورزان در قالب تعاونی های آب بران گام بزرگی جهت خصوصی سازی برداشت. مدیریت آبیاری درحقیقت تصمیم گیری در خصوص نحوه مصرف منابع آب بمنظور افزایش بهره وری این منابع درجهت رسیدن به توسعه پایدار می باشد بطور کلی انتقال مدیریت تلاش برای ساماندهی تشکلهای آبیاری آموزش مدیران آینده بهسازی ساختارهای مورد نیاز و قانونمندسازی قرار داده ا و توافق های حصاله بین آب بران و دولت را دربر می گیرد تا با اعمال این تدابیر درجهت توسعه پایدار در بخش کشاورزی و رونق و شکوفایی استعدادهای بالقوه هرمنطقه با توجه به پتانسیل های موجود برنامه ریزی گردد.

Keywords:

منابع آب , مشارکت , تشکلهای آب بران , انتقال مدیریت , بخش خصوصی , توسعه پایدار