ارزیابی میزان رضایت ساکنان از بازسازی مساکن روستایی استان لرستان پس از زلزله فروردین سال ۱۳۸۵

تجارب نشان می دهد که، علی رغم تلاش های صورت گرفته برای ارتقای برنامه های بازسازی پس از وقوع سوانح، غالبا این برنامه ها پاسخ گوی نیازهای اساسی آسیب دیدگان نیست و باید به طور اساسی بازنگری شوند. از جمله مهم ترین شیوه های ارتقای برنامه های بازسازی، ارزیابی پس از اجرای آن ها است. با این ارزیابی، که هدف آن یادگیری است، و در پی آن، با بررسی تجربیات گذشته و شناخت تاثیرات پروژه های انجام شده، نتایج ارزشمندی برای بهبود پروژه هایآتی در اختیار ما خواهد بود. در تحقیق حاضر، ضمن بررسی مدیریت بازسازی پس از زلزله فرودین سال ۱۳۸۵ لرستان، با استخراج سیاست ها و رویکردهای مدیریتی تامین سرپناه در مناطق روستایی، به ارزیابی میزان رضایت آسیب دیدگان پرداخته می شود. این تحقیق با هدف آمورش درس ها و راهکارهایی برای ارتقای برنامه های بازسازی خانه ها در مناطق روستایی، مبتنی بر دو بخش نظری و میدانی است و در آن از دو نگرش توصیفی و علی بهره گرفته شده است. بدین منظور با استناد به نتایج حاصل از مطالعات میدانی دو سال پس از وقوع سانحه، ضمن ارزیابی نکات مثبت و منفی اقدامات، میزان رضایت آسیب دیدگان از خانه های بازسازی شده و شاخص های مرتبط با آن بررسی خواهد شد. در نهایت، بر لزوم تدوین برنام ههای بازسازی با نگاهی هم هجانبه و کل یگرا با در نظر داشتن نیازهای اساسی آسی بدیدگان تاکید و تحقق اهداف بازسازی هم هجانبه مستلزم برنام های دقیق و درازمدت، با در نظر داشتن نیازهای اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و روانی آسی بدیدگان، در کنار نیازهای کالبدی و فضایی آنان دانسته می شود.

Keywords:

سانحه , مسکن , بازسازی , ارزیابی , زلزله لرستان