تابوی زن و بازتاب آن در آثار منیرو روانی پور

     تابوها، به معنای ممنوعیت تقدس ­یافته، نخستین قوانین بشری هستند که بعدها ریشه منعیات اخلاقی و مذهبی شدند. یکی از بسترهای بازشناسی و واکاوی تابوها متون داستانی است. ادبیات داستانی مبتنی بر عوامل متعددی از جمله تجربیات فردی، ذهنیات شخصی و واقعیات اجتماعی است و تابوهای یک اجتماع نیز برخاسته و موثر بر این عوامل است. منیرو روانی­ پور از نویسندگان معاصری است که با پرداختن به فرهنگ و آداب و رسوم جامعه پیرامون خود، به عنوان یک زن ، به تابوهای رایج یک زن در جامعه ایرانی اشاره کرده ­است. در این مقاله ابتدا  تابو، توضیح و تبیین شده، سپس مصادیق عینی آن در متون داستانی بررسی و نشان داده­ شده است. نتایج حاصل نشان می­ دهد که تابوی زن به شاخص ­های متعدد؛ زنا، ازدواج مجدد، نازایی، بکارت، طلاق، ازدواج سنتی، تقسیم می ­شود  که از این میان، نازایی از جمله تابوهای گسترده در جامعه ایرانی از دیدگاه روانی ­پور است.

Keywords:

تابو , روانی پور , ادبیات داستانی , جامعه ایرانی