اثربخشی معنادرمانی مبتنی براندیشه های مولانا برافزایش سازگاری زنان مطلقه

هدف از پژوهش حاضر، تعیین تاثیر معنادرمانی مبتنی براندیشه های مولانا بر افزایش سازگاری زنان مطلقه بود. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. به طوری که دو گروه آزمودنی به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه زنان مطلقه که در سه ماه اول ۱۳۹۹ به مرکز مشاره پویا واقع در شهر ساری مراجعه نموند به تعداد ۳۰ نفر با روش نمونه گیری غیرتصادفی و هدفمند انتخاب شدند و زنان مطلقه در گروه آزمایشی برای انجام مداخله درمانی قرار گرفتند. به طوری که، بعد از مشخص شدن آزمودنیها، آنها با استفاده از گمارش تصادفی دریکی از دو گروه آزمایش ۱۵( نفر( و کنترل ۱۵( نفر( قرار گرفتند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه سازگاری پس از طلاق فیشر))۱۹۷۶ استفاده شده است. سپس معنادرمانی مبتنی بر اندیشه های مولانا طی ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای بر روی گروه آزمایش اعملا و در نهایت از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. روایی سازه پرسشنامه تایید شد و پایایی به روش الفای کرونباخ و پایایی مرکب محاسبه و از نظر آماری مورد تایید است. داده های به دست آمده از پرسشنامه را پس از استخراج و طبقه بندی از طریق نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ مورد تجزیه تحلیل قرار داده است، جهت تجزیه و تحلیل داده ها در بخش آمار توصیفی از فراوانی، میانگین و انحراف معیار و در بخش آمار استنباطی از آزمون تحلیل کوواریانس((ANCOVA استفاده گردید. نتایج پژوهش حاکی بود معنادرمانی مبتنی براندیشه های مولانا برافزایش سازگاری زنان مطلقه اثر بخش است.

Keywords:

معنادرمانی مبتنی بر اندیشه های مولانا , سازگاری , طلاق