مبنای حسابداری در بخش عمومی: نقدی، تعهدی یا مبنای یدیگر

حرکت از سیستمهای سنتی حسابداری کمرال (بودجهای) و نقدی به سمت سیستم حسابداری تعهدی توسط بسیاری ازدولتها، به عنوان جنبهای از برنامه مدیریت دولتی نوین مطرح شد تا بتوانند بخش عمومی شبهبازرگانیتر و عملکرد محوری داشته باشند. طرفداران حسابداری تعهدی استدلال میکنند که اصلاحات مذکور موجب میشود که اطلاعات مناسبتری برای تصمیمگیران فراهم آید و در نهایت منجر به کارآتر شدن بخش عمومی خواهد شد. در مقابل، پذیرش حسابداری تعهدی در بخش عمومی، هم به لحاظ تئوریک و هم در عمل با انتقاداتی همراه بوده است. منتقدین بر این باورند که حسابداری تعهدی در بخش عمومی، همچون جانوری است که سر شیر و بدن ببر و دم مار داشته باشد، به عبارت دیگر اجزای موزونی ندارد و بسیار پیچیده است. ارزشهای حسابداری تعهدی در گزارشگری مالی بخش خصوصی انکارناپذیر است، اما سؤال اساسی که به ذهن متبادر میشود این است که آیا منافع حاصل از بهکارگیری حسابداری تعهدی در بخش عمومی به حدی است که محروم شدن قابلیتهای حسابداری سنتی را جبران کند به عبارت دیگر آیا شیفتگی کنونی نسبت به حسابداری تعهدی د ر بخش عمومی را میتوان توجیه کرد در این مقاله، قصد داریم با رویکردی نقادانه به این سؤالات پاسخ دهیم و معیاری را برای میزان فراگیری استفاده از مبنای تعهدی در بخش عمومی معرفی کنیممباحث مطرح شده در این مقاله میتواند به کمیته تدوین استانداردهای حسابداری دولتی ایران در زمینه انتخاب مبنای حسابداری متناسب با شرایط محیطی بخش عمومی کمک کند. البته بدیهی است که گامهای قبل از انتخاب مبنای حسابداری در فرآیند تدوین چارچوب نظری نیز باید با مبنای حسابداری تعیین شده همسو و سازگار باشد