مقایسه اثرات تمرینات هوازی تناوبی شدید و تمرینات تداومی بر کیفیت زندگی زنان مبتلا به سرطان پستان تحت هورمون درمانی

مقدمه: فعالیت ورزشی به عنوان یک دارو برای کنترل و درمان سرطان و عوارض ناشی از آن پیشنهاد شده است. هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر ۱۲ هفته تمرین هوازی تناوبی شدید و تداومی با شدت متوسط بر مولفه های کیفیت زندگی زنان مبتلا به سرطان پستان تحت هورمون درمانی بود. روش بررسی: ۳۹ نفر بیمار مبتلا به سرطان پستان بر اساس معیارهای تعیین شده و  داوطلبانه در مطالعه حاضر شرکت کرده و به صورت تصادفی به سه گروه: تناوبی شدید (۱۳ نفر)، تداومی با شدت متوسط (۱۴ نفر) و گروه کنترل (۱۲ نفر) تقسیم شدند. دو گروه تمرینی به مدت ۱۲ هفته و به صورت سه جلسه در هفته تمرینات ورزشی خود را به انجام رساندند. شاخص کیفیت زندگی از طریق پرسشنامه ارزیابی عملکردی درمان سرطان (FACT) در دو مرحله قبل و بعد از شروع مداخله سنجش شد. از آزمون تحلیل کوواریانس برای تجزیه و تحلیل داده ­ها استفاده شد. یافته ها: مشاهده شد که بهزیستی جسمانی در گروه تمرینات تداومی با شدت متوسط نسبت به گروه کنترل بهبود معنی دار یافته بود (۰/۰۱۰=P). همچنین، بعد عاطفی در هر دو گروه تمرینات تناوبی شدید (۰/۰۱۰=P) و تداومی با شدت متوسط (۰/۰۱۶=P) نسبت به گروه کنترل بهبود معنی داری یافته بود. علاوه براین، تفاوت معنی دار بین گروه تناوبی شدید با گروه کنترل (۰/۰۵۰=P)  در بعد عملکردی مشاهده شد. در مجموع نمره کل کیفیت زندگی در هر دو گروه تمرینات تناوبی شدید (۰/۰۰۱=P) و تمرینات تداومی با شدت متوسط (۰/۰۰۵=P) نسبت به گروه کنترل بهبود معنی دار داشت. نتیجه گیری: به طور کلی این مطالعه نشان داد که هر دو برنامه تمرینات تداومی و تناوبی شدید موجب بهبود شاخص کیفیت زندگی در بیماران می شود، با این حال به نظر می رسد که برای مقایسه دقیق تر این برنامه ها، حجم نمونه بزرگتری لازم باشد.

Keywords:

High-Intensity Interval Training , Physical Well-being , Social Well-being , Emotional Well-being , Functional Well-being , تمرینات تناوبی شدید , بهزیستی اجتماعی , بهزیستی جسمانی , بهزیستی عاطفی , بهزیستی عملکردی