بررسی میزان خوردگی الکتروشیمیایی ایمپلنت های پزشکی تیتانیوم و فولاد ضد زنگ ساخته شده به روش ماشین کاری و ذوب انتخابی با پرتو لیزر در شرایط سطحی متفاوت

امروزه یکی از مهم ترین روشهای درمان جایگزینی دندان از دست رفته استفاده از ایمپلنت است. با افزایش پژوهش ها در جهت شناخت خواص زیست پزشکی و مکانیکی دهان و دندان، بهبود زیادی از نظر ابعاد و طراحی بدنه، جنس، روش های تولید و سطح ایمپلنت ها حاصل شده است. کاربرد ایمپلنتها در دندان به مرور زمان تحت تاثیر شرایط دهان و پدیده هایی نظیر خوردگی و خستگی قرار می گیرد. در این تحقیق به بررسی پدیده خوردگی به صورت تجربی با شرایط مشابه دهان در انواع ایمپلنت ها با تمرکز بر روش ساخت، جنس و شرایط سطح پردخته شده است. ترکیب روشهای ساخت متنوع نظیر ماشینکاری و چاپ سه بعدی ذوب انتخابی با پرتو لیزر برای نمونه های فولادی و تیتانیومی با شرایط سطح متنوع شامل نمونه های با رزوه متفاوت و نمونه با پوشش زیست سازگار در نظر گرفته شده است. نتایج این تحقیق نشان می دهد که به طور کلی با افزایش پیچیدگی سطح نمونه که شامل انتخاب روش ساخت چاپ، ایجاد ناهمواری بالاتر در سطح شامل افزودن رزوه دوم و رزوه با عمق متغیر، و یا اعمال پوشش هیدروکسی آپاتیت می شود باعث بهبود مقاومت به خوردگی ایمپلنت می گردد. همچنین آلیاژهای تیتانیوم مقاومت به خوردگی بالاتری نسبت به فولادهای ضد زنگ دارند. بعلاوه استفاده از روشهای نوین ساخت در تولید ایمپلنت ها که شامل روشهای چاپ سه بعدی اعم از ذوب انتخابی با پرتو لیزر(مورد استفاده در مقاله حاضر) می شود، نسبت به روش سنتی ماشین کاری باعث بهبود عملکرد ایمپلنت از جنبه های مکانیکی بخصوص مقاومت به خوردگی می گردد.

Keywords:

ایمپلنت , خوردگی الکتروشیمیایی , جنس ماده و روش ساخت , شرایط سطحی , هیدروکسی آپاتیت