جلوه­ هایی از تربیت چندفرهنگی در مثنوی معنوی با محوریت نگرش عرفانی

مولوی، بزرگ ترین شاعر و نویسنده عارف قرن هفتم و در تاریخ زبان و ادب فارسی، شخصیتی دوران ساز و تاثیرگذار در تحولات ادبی فرهنگی بوده­ است. آثار مولوی، تاکنون هدف رویکردهای مختلف پژوهشی قرار گرفته است. در پژوهش حاضر، تلاش شده از منظری دیگر بر آفرینش های ادبی و فکری آثار مولوی نگریسته و جلوه های از تربیت چندفرهنگی در آن ها باز نموده شود. هدف کلی این پژوهش، بررسی جلوه­ هایی از تربیت چندفرهنگی و میزان مصداق آن در آثار مولوی بوده و جهت بازشناسی و استخراج مولفه­ های تربیت چندفرهنگی، به مثنوی مولوی توجه شده است. بدین منظور ابتدا مبانی نظری آموزش و پرروش چندفرهنگی مطالعه و ۱۰ مقوله از مهم ترین مولفه­ های آن مشخص شده و، الگوهایی از مثنوی مولوی بر اساس این مولفه­ ها تحلیل شده اند. روش تحقیق در این پژوهش در اساس مطالعه کتابخانه ای و تحلیل محتوا و واحد تحلیل، مضمون حکایات یا آموزه­ ها بوده است، اما به لحاظ ماهیت و روش در شمار تحقیقات توصیفی- تحلیلی قرار می گیرد. جامعه­ آماری آموزه­ های از مثنوی مولوی تشکیل می  -دهدنتایج نشان می ­دهد که توجه به رویکرد تربیت چندفرهنگی در مثنوی مولوی در همه مولفه­ های ده­گانه مذکور در این پژوهش و تربیت چندفرهنگی، نمود فراوان داشته و این مقوله­ ها به فراوانی مورد تاکید قرار گرفته است.

Keywords:

تربیت چندفرهنگی , مولفه­ های چندفرهنگی , مثنوی