مقایسه اثربخشی درمان لذت بردن مبتنی بر نظریه انسان سالم و درمان شناختی رفتاری بر نشخوار فکری و ابعاد آن در زنان درگیر طلاق عاطفی

هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی درمان توانایی لذت بردن مبتنی بر نظریه انسان سالم و درمان شناختی رفتاری بر نشخوار فکری و ابعاد آن در زنان درگیر طلاق عاطفی شهر اصفهان بود. روش پژوهش نیمه تجربی با دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل همراه با پیش آزمون پس آزمون و دوره پیگیری یک ماهه بود. نمونه پژوهش شامل ۵۴ زن درگیر با طلاق عاطفی بود که به روش نمونه گیری هدفمند از بین جامعه آماری زنان درگیر طلاق عاطفی با توجه به ملاک های ورود انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مساوی آزمایش و کنترل گمارده شدند. گروه ازمایش اول طی ۸ جلسه، تحت درمان توانایی لذت بردن مبتنی بر نظریه انسان سالم و گروه ازمایش دوم نیز طی ۸ جلسه تحت درمان شناختی رفتاری قرار گرفتند، اما گروه کنترل ،مداخله ای دریافت نکرد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه های نشخوار فکری (نولن هوکسما و مورو، ۱۹۹۱ ) بود. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد که از بین دو شیوع مداخله این پژوهش، تنها شیوه مداخله لذت بردن براساس نظریه انسان سالم به طور موثری سبب کاهش نشخوار فکری در زنان درگیر طلاق عاطفی در مرحله پی آزمون و پیگری گردید و اثر آن در طول زمان ثابت باقی ماند. P>۰/۰۵.

Keywords:

درمان توانایی لذت بردن مبتنی بر نظریه انسان سالم , درمان شناختی - رفتاری , نشخوار فکری , زنان درگیر طلاق عاطفی