تاثیر وظیفه محوری بر عملکرد پلیس

زمینه و هدف: پلیس یکی از سازمانهای تاثیرگذار بر جامعه است. افزایش احساس امنیت و کاهش جرم در جامعه بستر مناسبی برای پیشرفت فراهم میکند. بنابراین شناسایی عوامل موثر بر عملکرد پلیس موضوع مهمی است. ماهیت پلیس، اهمیت مدیران پلیس را دوچندان میکند، به طوری که عملکرد پلیس با شایستگی مدیران آن ارتباطی مستقیم دارد. در این تحقیق توجه به وظیفه به عنوان یکی از ارکان مدیریت پلیس، در قالب وظیفه محوری مورد بررسی قرار گرفته و تاثیر آن بر مولفههای چندگانه عملکرد پلیس تجزیه و تحلیل شده است. چهار مولفه وظیفه محوری در این تحقیق عبارتند از: وظیفه شناسی، تخصیص منابع و ارتباطات و برنامه ریزی و پنج مولفه عملکرد پلیس عبارتند از: تحقق ماموریت، سرمایه فیزیکی، سرمایه انسانی، سرمایه اجتماعی و سرمایه ساختاری. روش: این تحقیق از این حیث در گروه تحقیقات توصیفی- پیمایشی- مقطعی قرار میگیرد و از نوع کاربردی است،، دادهها از طریق پرسشنامه جمعآوری و برای نمونهگیری، جامعه به دو بخش فرماندهان انتظامی و خبرگان ستادی تقسیم شده است. از ۷۵ خبره ستادی و از ۱۸۱ فرمانده انتظامی طبق جدول رجسی و مورگان (۱۹۷۰) که معادل با فرمول کوکران با خطای ۰۵/۰ است، اندازه نمونه به ترتیب برابر با ۶۳ نفر و ۱۲۳ نفر در نظر گرفته شد. به منظور اندازهگیری مولفههای وظیفه محوری و عملکرد پلیس پرسشنامهای طراحی که در نهایت ۱۸۶ پرسشنامه جمعآوری و روائی وپایائی آن (۸۹/۰) مورد تایید قرار گرفت. یافتهها: برای تجزیه و تحلیل رابطه بین متغیرها از معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج تحقیق نشان میدهد متغیرهای وظیفه شناسی، تخصیص منابع و ارتباطات در سطح اطمینان ۹۹%بر عملکرد کارکنان تاثیر مثبت و معنادار داشته است اما متغیر برنامه ریزی در سطح اطمینان ۹۵%بر عملکرد کارکنان تاثیر معنادار نداشته است. نتیجهگیری: نتایج تحقیق نشان داد متغیرهای وظیفه شناسی، تخصیص منابع و ارتباطات در سطح اطمینان ۹۹%بر عملکرد کارکنان تاثیر مثبت و معنادار داشته است اما متغیر برنامهریزی در سطح اطمینان ۹۵%بر عملکرد کارکنان تاثیر معنادار نداشته است. این نتایج را اینگونه میتوان تفسیر کرد که از وظیفهشناسی و برنامهریزی به عنوان عناصر موثر بر تحقق ماموریت، وظیفهشناسی اهمیت بیشتری دارد و شاید بتوان از اهمیت برنامهریزی تا حدودی چشم پوشید. از سوی دیگر تاثیر معنادار ارتباطات و تخصیص منابع بر عملکرد با شرح تاثیر آنها بر ابعاد سرمایههای فیزیکی، ساختاری، انسانی و اجتماعی قابل تبیین است. از این بین، نتایج نشان میدهد تخصیص منابع بیشترین تاثیر را بر عملکرد دارد و شاید بتوان گفت وظیفهشناسی و تخصیص منابع در کنار یکدیگر باعث کم رنگتر شدن اهمیت برنامهریزی شدهاند

Keywords:

وظیفه محوری , عملکرد , وظیفه شناسی