پیوند مادری و نشانه های آسیب پذیری مرتبط با خوردن: نقش واسطه ای باورهای اختلال خوردن و ناگویی خلقی

هدف پژوهش حاضر آزمون یک مدل نظری رابطه غیرمستقیم بین پیوند مادری و آسیب‎پذیری مرتبط با خوردن از طریق دو متغیر میانجی ناگویی خلقی و باورهای اختلال خوردن بود. نمونه‎ای مشتمل بر ۵۲۵ دانش‎آموز دبیرستانی و پیش‎دانشگاهی (۲۱۵ دختر،۲۱۰ پسر) از شهرستان‎های مرکزی استان مازندران به شیوه خوشه‎ای تصادفی انتخاب شدند. شرکت‎کنندگان سیاهه اختلال خوردن (گارنر و دیگران، ۱۹۸۷)، مقیاس ناگویی خلقی (بگبی و دیگران، ۱۹۹۴)، پرسشنامه باور اختلال خوردن (کوپر و دیگران، ۱۹۹۷)، و ابزار پیوند مادری (پارکر و دیگران، ۱۹۷۹) را تکمیل کردند. نتایج مدل‎یابی معادلات ساختاری نشان دادند که پیوند مادری از طریق ناگویی خلقی با نشانه‎های آسیب‎پذیری مرتبط با خوردن رابطه غیرمستقیم منفی معنادار دارد. با این حال، رابطه پیوند مادری با آسیب‎پذیری مرتبط با خوردن از طریق متغیر میانجی باورهای اختلال خوردن معنادار نبود. برمبنای یافته‎های پژوهش حاضر، تحکیم پیوند مادری می‎تواند در پیشگیری اختلال خوردن نوجوانان نقش مهمی داشته باشد

Keywords:

پیوند مادری , ناگویی خلقی , باورهای اختلال خوردن , آسیب‎پذیری مرتبط با خوردن