اثربخشی آموزش حل مساله بر کیفیت زندگی مادران کودکان درخودمانده

چکیدههدف: هدف از پژوهش حاضر تعیین میزان اثربخشی آموزش حل مساله بر کیفیت زندگی مادران کودکاندرخودمانده بود. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون، پسآزمون با گروه گواه وپیگیری بود. آزمودنیها شامل ۳۰ مادر دارای کودک درخودمانده بود که بهطور تصادفی از میان ۲۸۰مادر مراجعهکننده به مرکز تخصصی اوتیسم "فرزندان آفتاب" واقع در شهر قدس استان تهران در سال۱۳۹۲ انتخاب، و در دو گروه ۱۵ نفری آزمایش و گواه جایگزین شد. گروه آزمایش ۶ جلسه آموزش حلمساله ۱۲۰ دقیقهای را هفتهای یکبار دریافت کرد. در گروه گواه مداخلهای صورت نگرفت. ابزار مورداستفاده نسخه کوتاه پرسشنامه ۳۶ سوالی کیفیت زندگی وایر و شربورن ( ۱۹۹۲ ) بود که در سه مرحلهپیشآزمون، پسآزمون و پیگیری اجرا و جهت تحلیل دادهها از روش کوواریانش و اندازهگیریهای مکرراستفاده شد. یافتهها: نتایج نشان داد که آموزش مهارت حل مساله بر بهبود کیفیت زندگی گروه آزمایشدر مقایسه با گروه گواه در تمامی ابعاد موثر بوده است. همچنین پیگیری پس از ۲ ماه نیز این نتایج راتایید کرد. نتیجهگیری: میتوان آموزش حل مساله را بهعنوان ابزاری حمایتی و موثر جهت ارتقاء کیفیتزندگی خانوادگی بهشمار آورد، و از آن بهویژه برای مادران دارای کودک درخودمانده که نقش مهمی درجو عاطفی خانواده دارند سود جست

Keywords:

حل مساله , کودکان درخودمانده , کیفیت زندگی