اثربخشی زوج درمانی کوتاه مدت به شیوه خودتنظیمی بر سلامت روان و افسردگی زوجین

هدف این پژوهش تعیین میزان تاثیر زوج درمانی کوتاه مدت به شیوه خودتنظیمی بر سلامت روان و افسردگی زوجین بود. روش: روش پژوهش شبه آزمایشی با دو گروه آزمایش و گواه و استفاده از طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری ۳ ماهه بود. ۳۰ زوج از میان ۶۰ زوج مراجعه کننده به کانون فرهنگی صاحب الزمان شهر اصفهان در سال ۱۳۸۹ به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی ۱۵ زوج در گروه آزمایش و ۱۵ زوج در گروه گواه جایگزین شدند. پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ (۱۹۷۲) و افسردگی بک (۱۹۶۱) در هر دو گروه در مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری پس از ۳ ماه اجرا شد. گروه آزمایش هفته ای دو بار در ۸ جلسه به مدت ۲ ساعت، در جلسات زوج درمانی کوتاه مدت به شیوه خودتنظیمی شرکت نمودند ولی در گروه گواه مداخله ای صورت نگرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که زوج درمانی کوتاه مدت به شیوه خودتنظیمی سلامت روان زوجین را افزایش و افسردگی آن ها را کاهش داده است. تاثیر این رویکرد بر سلامت روان و افسردگی بر حسب جنس تفاوت نداشت. این نتایج در پیگیری ۳ ماهه نیز تایید شد. نتیجه گیری: می توان زوج درمانی کوتاه مدت به شیوه خودتنظیمی را به عنوان روش موثری برای افزایش سلامت روان و کاهش افسردگی و بهبود کیفیت زندگی زوجین در نظر گرفت و از آن در مراکز آموزشی و مشاوره استفاده کرد.

Keywords:

افسردگی , خودتنظیمی , زوج درمانی , سلامت روان