اثر بخشی امید درمانی بر افزایش میزان رضایت زناشویی و تغییر سبک دلبستگی نا ایمن در دانشجویان متاهل دانشگاه

این پژوهش با هدف تعیین میزان اثربخشی امید درمانی بر افزایش رضایت زناشویی دانشجویان متاهل دارای سبک دلبستگی نا ایمن انجام پذیرفت. روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه و جامعه آماری شامل دانشجویان متاهل دانشگاه علامه طباطبایی در سال تحصیلی ۸۷-۸۸ به تعداد ۴۸۰ نفر بود. برای شناسایی افراد دارای سبک دلبستگی نا ایمن،آزمودنی ها پرسشنامه تجارب شخصی در روابط صمیمانه والر،فرالی،و برنان(۲۰۰۰)را تکمیل کردند. پس از مرحله غربالگری ۵۲ نفر از آزمودنی ها سبک دلبستگیشان نا ایمن بود. از این میان ۱۶ نفر تمایل به همکاری با پژوهشگران داشتند که این افراد در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. هردو گروه به پرسشنامه های رضایت زناشویی انریچ سلیمانی نژآد(۱۳۳۷) و امید اسنایدر(۱۹۹۱) پاسخ دادند. در گروه آزمایشی،امیددرمانی در ۶ جلسه یک ساعته به صورت گروهی اجرا شد اما در گروه گواه مداخله ای صورت نگرفت. سپس پس آزمون اجرا .نتایج نشان داد آموزش رویکرد امیددرمانی در گروه آزمایشی به طور معناداری موجب افزایش امید و رضایت زناشویی در دانشجویان متاهل دارای سبک دلبستگی نا ایمن در مقایسه با گروه گواه شده اما منجر به تغییر سبک دلبستگی افراد از نا ایمن به ایمن نشده است. در حوزه ذرمان و در زمینه کار با افرادی که نارضایتی زناشویی دارند،امید درمانی با توجه به ماهیت آن بسیار کارا و نویدبخش به نظر می رسد.

Keywords:

امید درمانی , تاب آوری , رضایت زناشویی سبک دلبستگی , ناایمن