واکاوی دستوری نوشتار فارسی آموزان چینی سطح فرومیانی (A۲): تحلیلی بر پایه ی دستور مقوله و میزان (مقاله علمی پژوهشی)

نظریه ی زبان شناسی و پیکره ی زبانی لازم و ملزوم یکدیگرند؛ بدین معنا که نظریات زبان شناسی با مطالعه ی پیکره های زبانی محک زده می شوند و میزان اعتبارشان بر اساس داده های واقعی، سنجیده می شود؛ از سوی دیگر، پیکره ی زبانی، زمینه ی اصلاح یا تغییر نظریات زبان شناسی موجود و یا طرح نظریات جدید را فراهم می آورد. پژوهش حاضر با هدف برداشتن گامی کوچک در راستای ایجاد پیکره ی تولیدی فارسی آموزان غیرایرانی و نیز آشنایی بیشتر با ویژگی های دستوری نوشتار فارسی آموزان انجام شده است. پرسش اصلی، چگونگی ویژگی ساختمان دستوری نوشتار فارسی آموزان چینی سطح فرومیانی (A۲) و پرسش فرعی میزان کارآمدی دستور مقوله و میزان در توصیف ساختمان دستوری زبان میانی فارسی آموزان است. پژوهش از نوع توصیفی - تحلیلی است که با استفاده از پیکره ای زبانی برگرفته از آزمون نگارش پایان دوره ی عمومی ۹۰ فارسی آموز چینی مرکز آموزش زبان فارسی دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره) و بر پایه ی نظریه ی زبانی مقوله و میزان انجام شده است. یافته های پژوهش بیانگر آن است که ساختار جمله در نوشتار فارسی آموزان چینی سطح فرومیانی، بیشتر از نوع هسته ای، مرتبه بندی شده و مهین است. گروه فعلی در هر جمله به طور میانگین مشخصاتی همچون خودایستایی شخصی، جهت معلوم و قطب مثبت دارد و گروه فعلی خودایستای غیرشخصی و جهت مجهول ملاحظه نمی شود. مشخصه ی بارز گروه اسمی نیز بدون وابسته یا تک وابسته بودن آن است؛ ولی گروه قیدی تقریبا به نسبت یکسان از نوع با علامت و بدون علامت در نوشتار دیده می شود. این پژوهش کارایی دستور مقوله و میزان در توصیف دقیق نوشتار فارسی آموزان چینی را به نوعی تایید می کند.

Keywords:

واکاوی دستوری , فارسیآموز چینی , دستور مقوله و میزان , نوشتار , سطح فرومیانی