بررسی ارتباط آمادگی بالینی دستیاران مربی(Preceptor) با رضایت مندی دانشجویان پرستاری از آموزش عملی و بالینی

مقدمه: آموزش بالینی اساسی ترین بخش آموزش دانشجویان پرستاری به شمار می رود، که با تلفیق دانش تئوری و مهارت های عملی در نهایت سبب آماده سازی آن ها جهت ورود به عرصه مراقبت از بیمار و ارائه خدمات بالینی و درمانی می شود. روش های مختلف آموزش بالینی ارائه شده روی مهارت های بالینی کسب شده و رضایت دانشجویان تاثیر مستقیم دارند. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط آمادگی بالینی دستیاران مربی با رضایت مندی دانشجویان پرستاری از آموزش بالینی انجام گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی است، تعداد ۴۴ نفر دستیار مربی بالینی و ۲۰۲ دانشجوی پرستاری که در سال ۱۳۹۱ تحت نظر ایشان مشغول آموزش بالینی بودند مشارکت داشتند. پرسش نامه آمادگی بالینی دستیاران مربی در دو قسمت مشخصات دموگرافیک و آمادگی بالینی و پرسش نامه رضایت مندی دانشجویان نیز شامل بخش مشخصات دموگرافیک و ۲۵ سوال رضایت مندی بود. آنالیز داده ها در برنامه SPSS vol.۱۶ انجام شد. داده های حاصل از این پژوهش با استفاده از روش های آمار توصیفی و توصیف نمونه ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. هم چنین از مجذور کای جهت ارتباط سنجی اهداف و پاسخ به سوالات پژوهشی استفاده شد. یافته های پژوهش: میانگین سن دستیاران مربی ۴۰ سال و دانشجویان ۵/۲۲ سال بود. ۷۵ درصد مربیان مدرک کارشناسی و ۲۵ درصد ارشد بودند، میانگین سنوات کاری آن ها ۳۴/۱۶ سال و میانگین سابقه مربیگری ایشان ۶۹/۵ سال بود. ۵/۵۳ درصد از دانشجویان رضایت مندی بالا و تنها ۴/۱۰ درصد رضایت مندی پایین گزارش کرده اند. بین آمادگی بالینی مربیان و رضایت مندی دانشجویان ارتباط خطی با ضریب همبستگی ۳۳۹/۰ معنی دار بود.(P=۰.۰۲۴) ارتباط آمادگی بالینی با جنس(P=۰.۰۵)، وضعیت تاهل(P=۰.۰۱) و سابقه مربی گری(P=۰.۰۳۸) مربیان معنی دار بود. ارتباط رضایت مندی دانشجویان با جنس(P=۰.۰۰۴) و اشتغال به کار(P=۰.۰۰۱) دانشجویان معنی دار و در گروه مذکر و افراد شاغل بیشتر بود. بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده و معنی داری ارتباط خطی بین آمادگی دستیاران مربی و رضایت مندی دانشجویان پرستاری از آموزش بالینی ارائه شده، می توان از این مدل به عنوان مدل پیشنهادی و قابل اجرا در دانشکده های پرستاری و سایر مراکز آموزشی حمایت نمود. دقت در انتخاب افراد علاقمند جهت آموزش عملی و بالینی، بررسی و برطرف نمودن نیازهای آموزشی، برگزاری جلسات هماهنگی بین مربیان و اعضای هیئت علمی و ارائه راهنمایی ها و طرح درس بالینی می تواند در ارتقاء آموزش بالینی و رضایت مندی دانشجویان از آن موثر واقع شود.

Keywords:

preceptor , clinical education , sa-tisfaction , nursing students , دستیار مربی بالینی , آموزش بالینی , رضایت مندی , دانشجویان پرستاری