سرمایه های اجتماعی و انسانی و شاخص های اقتصاد سلامت در ایران: رویکرد کوتاه مدت و بلندمدت

یکی از عوامل مهم و زیربنایی توسعه، توجه به سلامت نیروی انسانی به معنی خاص و سلامت جمعیت به معنای عام می باشد. کیفیت نیروی انسانی به لحاظ سلامتی و آموزش، مهم ترین وسیله برای پیشبرد توسعه اقتصادی به عنوان هدف نهایی سیاست های اقتصادی است. لذا هدف مقاله، بررسی اثرات سرمایه های اجتماعی و انسانی بر اقتصاد سلامت در ایران می باشد. موضوع با روش اقتصادسنجی خودبازگشت با وقفه های توزیعی (ARDL) در بازه ۱۳۶۵-۱۳۹۷ در کشور جمهوی اسلامی ایران تجزیه و تحلیل گردیده است. یافته های تحقیق حاکی از وضعیت نامطلوب سرمایه اجتماعی در دوره مورد بررسی است. این متغیر در کوتاه مدت بر شاخص های سلامت تاثیر دوره ای داشته ولی در بلندمدت اثر آن بر هر دو شاخص اقتصاد سلامت از نظر آماری اثبات نگردیده است. سرمایه انسانی هم در کوتاه مدت و هم در بلندمدت بر شاخص اقتصاد سلامت تاثیر مورد انتظار داشته است. هم چنین، اثر شاخص قیمت مصرف کننده (تورم) بر هر دو شاخص نهاده و موجودی اقتصاد سلامت منفی بوده است. ضریب جینی به عنوان شاخص نابرابری درآمدی بر هر دو شاخص اقتصادسلامت تاثیر منفی بر جای گذاشته است. نرخ شهرنشینی، اثر مثبت بر هر دو شاخص اقتصاد سلامت داشته است.

Keywords:

سرمایه اجتماعی , سرمایه انسانی , اقتصاد سلامت , شاخص نهاده اقتصاد سلامت , شاخص موجودی اقتصاد سلامت