بررسی رابطه ساختاری متغیرهای شخصیتی (خود ارزشیابی مرکزی، هیجان خواهی و تحمل ابهام) و تکانشوری با رفتارهای پرخطر دانشجویان پسر

این پژوهش با هدف بررسی رابطه ساختاری متغیرهای شخصیتی (خود ارزشیابی مرکزی، هیجان خواهی و تحمل ابهام) و تکانشوری با رفتارهای پرخطر دانشجویان پسر مقطع کارشناسی دانشگاه آزاد اسلامی سراوان اجرا شد. این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی (مقطعی-تحلیلی ) به روش مدل یابی معادلات ساختاری و بر اساس رویکرد حداقل مربعات جزیی است. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانشجویان پسر مقطع کارشناسی بود که در سال تحصیلی ۹۸-۹۷ در این دانشگاه مشغول به تحصیل هستند که به روش نمونه گیری مرحله ای تصادفی ۱۰۰ نفر وارد مطالعه شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس هیجان خواهی زاکرمن، مقیاس خود ارزشیابی مرکزی (CSES)، پرسشنامه ناگویی خلقی تورنتو، پرسشنامه تکانشوری و پرسشنامه شیوع رفتارهای پرخطر بود. روشهای استنباطی پژوهش حاضر ضریب همبستگی پیرسون و الگوی معادلات ساختاری با روش حداقل مربعات جزئی استفاده گردید. ضریب همبستگی پیرسون بیانگر وجود رابطه مثبت و معنی دار بین رفتارهای پرخطر با هیجان خواهی، ناگویی خلقی و تکانشوری و رابطه منفی و معنیدار با خود ارزشیابی است. یافته های مدل معادلات ساختاری پژوهش حاضر حاکی از معناداری رابطه رفتارهای پرخطر با هیجان خواهی با ضریب تاثیر ۰/۶۰ و میزان معنی داری ۶/۶۶، رفتارهای پرخطر با خود ارزشیابی با ضریب تاثیر -۰/۴۶ و میزان معنی داری -۵/۹۸، رفتارهای پرخطر با ناگویی خلقی با ضریب تاثیر ۰/۵۶ و میزان معنی داری ۵/۷۹ و رفتارهای پرخطر با تکانشوری با ضریب تاثیر ۰/۲۳ و میزان معنی داری ۲/۹۸ است. همچنین بررسی شاخصهای برازش مدل بدست آمده نشان داد که مدل دارای قابلیت اطمینان بسیار بالایی برای بررسی همزمان ارتباط بین متغیرهای مورد مطالعه است.

Keywords:

خود ارزشیابی مرکزی , هیجان خواهی , ناگویی خلقی , تکانشوری , رفتارهای پرخطر , دانشجویان