بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای آرمیدگی بر کاهش پرخاشگری و تکانشگری نوجوانان دختر

پژوهش حاضر به هدف بررسی اثر بخشی آموزش مهارتهای آرمیدگی بر پرخاشگری و تکانشگری دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول اجرا شد. پژوهش از نوع نیمه تجربی دو گروهی، با پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری یک ماهه بود. جامعه آماری کلیه دانش آموزان دختر که در مقطع متوسطه اول مشغول به تحصیل بودند، را شامل میشد. نمونه پژوهشی به شیوه تصادفی چندمرحله ای شامل ۴۰ دانش آموز انتخاب شد که بصورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل قرار گرفتند. گروه ها به سوالات زیرمقیاس پرخاشگری و تکانشگری پرسشنامه مهارت زندگی ماتسون و همکاران ) ۱۹۸۳ ( پاسخ دادند. گروه آزمایشی تحت آموزش مهارتهای آرمیدگی ) ۶ جلسه یک ساعته، یک جلسه در هفته( قرار گرفت. گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. داده ها ازروشهای آمار توصیفی میانگین و انحراف استاندارد و روشهای آمار استتنباطی شامل آزمونTبرای گروههای مستقل و آزمون تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم افزارSPSSتجزیه و تحلیل شدند. یافته ها حاکی از غیرمعناداری اثرات آموزش مهارتهای آرمیدگی بر پرخاشگری و تکانشگری نوجوانان دختر بود. نتیجهگیری شد که بهتر است جهت کاهش پرخاشگری و تکانشگری نوجوانان دختر در طول ساعات و تعداد جلسات محدود از روشهای جایگزین برای تکنیکهای شناختی – رفتاری مهارت های آرمیدگی استفاده شود.

Keywords:

مهارت آرمیدگی , تکانشگری , پرخاشگری , نوجوانان دختر