بررسی رابطه بین دلبستگی با سازگاری زناشویی زنان

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه ی بین دلبستگی با سازگاری زناشویی زنان بود. روش پژوهش یک طرح همبستگی و از نوع رگرسیون چند متغیری بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل ۲۵۰ خانم متاهل شهر زنجان در سال ۹۹ بود. روش نمونه گیری در این پژوهش به صورت نمونه گیری در دسترس و روند اجرای پژوهش بدین صورت بود که قبل از تکمیل پرسشنامه ها، به زنان متاهل در مورد هدف از این پژوهش و محرمانه بودن نتایج توضیحاتی داده شد و پس از آگاهی از ملاکهای ورود و خروج از آنها خواسته شد اگر مایل بودند اقدام به تکمیل پرسشنامه کنند. خانم ها به دو پرسشنامه ی تجارب در روابط صمیمانه و سازگاری زناشویی که به صورت خود گزارش دهی و در مقیاس لیکرت تنظیم شده بود، پاسخ دادند. سپس داده ها با استفاده از نرم افزار spss تحلیل شدند. نتایج ضریب همبستگی نشان داد که بزرگسالان با سبک های دلبستگی متفاوت، الگوهای ارتباطی متفاوتی نیز دارند و دلبستگی عاملی قوی برای پیش بینی عملکرد زناشویی و رفتارهای ارتباطی بین آنها به شمار می آید. بدین گونه که هرچه افراد دارای سبک دلبستگی ایمنتری باشند، سازگاری زناشویی آنان نیز افزایش می یابد و هرچقدر افراد دارای سبک دلبستگی ناایمن تری باشند سازگاری زناشویی کاهش یافته و اختلاف ودرگیریهای خانوادگی بشتر می شود و این به نظر میرسد ناشی از نحوه مراقبت مراقب اصلی کودک در دوره نوزادی و همچنین ناشی از یادگیری مشاهده ای و تقلید افراد در دوره ی قبل از ازدواج و کاربرد آن یادگیریهای مشاهده ای وتقلیدها، در دوره متاهلی باشد

Keywords:

دلبستگی , سازگاری زناشویی , زنان