اثربخشی واقعیت درمانی بر انعطاف پذیری کنشی و تحمل پریشانی زنان

هدف از پژوهش حاضر اثربخشی زوج درمانی با رویکرد واقعیت درمانی بر انعطاف پذیری کنشی و تحمل پریشانی زنان بود. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه و پیگیری سه ماهه و جامعه آماری زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره آوای درون، رهنما و مرکز مشاوره بیمارستان مهر شهر تهران در بازه زمانی اردیبهشت تا خرداد سال ۱۳۹۷ بود که ۴۵ زن داوطلب مشارکت در پژوهش به پرسشنامه انعطاف پذیری کنشی کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) و تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (۲۰۰۵) پاسخ دادند که پس از غربالگری ۳۰ زن انتخاب و در گروه مداخله واقعیت درمانی و گروه گواه (در هر گروه ۱۵ زن) به صورت تصادفی جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت مداخله واقعیت درمانی گلاسر ۱۳۹۵، قرار گرفتند و داده ها با استفاده از تحلیل واریانس مختلط اندازه های مکرر تحلیل شد. نتایج حاکی از تاثیر مداخله واقعیت درمانی بر انعطاف پذیری کنشی   (۲۱/۱۷ =F، ۰۰۱/۰ =P) و تحمل پریشانی (۹۸/۲۶ =F، ۰۰۱/۰ =P)  و پایداری این تاثیر در مرحله پیگیری بود. از آنجا که مداخله واقعیت درمانی موجب شد تا زنان تمرکز را از رفتار همسر خود برداشته و بر رفتار خود متمرکز کنند؛ در نتیجه کاربرد موانع ارتباطی مذکور را متوقف کرده و ضمن افزایش تحمل، با یادگیری برنامه ارتباط درست، توانستند روابط خویش را بهبود ببخشند تا انعطاف پذیری خود را بالاتر ببرند؛ بنابراین مداخله موثری برای درمان انعطاف پذیری کنشی و تحمل پریشانی زوج ها محسوب می شوند.

Keywords:

Flexibility , distress tolerance , couple therapy , reality therapy , انعطاف پذیری کنشی , تحمل پریشانی , زوج درمانی , واقعیت درمانی