آموزه های تربیتی نوعمل گرایی در دیدگاه رورتی و امکان بهره گیری از آن در نظام آموزشی ایران

در طول تاریخ سؤالاتی اساسی در زمینه تحول در نظام های رسمی تعلیم و تربیت، همواره از طرف فلاسفه و به تبع آنان از سوی روانشناسان مطرح شده است. یک مکتب فلسفی که در قرن بیستم نظام های آموزشی را در حوزه ی تعلیم و تربیت تحت تأثیر قرار داد، عمل گرایی است که با گسترش مرزهای دانش در عصر حاضر، به علت ناکارآمدی برخی آموزه های آن، فلاسفه و اندیشمندان به تجدید نظر در آراء فلسفی و تربیتی و آموزه های آن پرداختند و برخی از مضامین آن را متحول نمودند؛ از جمله سردمداران تحول در عمل گرایی، ریچارد رورتی است که خود را پیرو دیویی (از پایه گذاران عرضه نموده « نوعمل گرایی » عمل گرایی) می داند، اما در برخی از اصول، راه خویش را از وی جدا نموده و دیدگاهی به نام است که آن را گونه ی تصحیح شده ی عمل گرایی می نامد. پژوهش حاضر با راهبرد کیفی و با راهکار مطالعات کتابخانه ای و با رویکرد تحلیلی- انتقادی: الف) توصیفی تحلیلی در مورد اصول و آموزه های تربیتی از دیدگاه رورتی با استفاده از منابع دست اول ارائه می دهد؛ ب) امکان بکارگیری این دیدگاه را در نظام آموزشی ایران مورد بررسی و تحلیل قرار می دهد تا چنانچه دیدگاههای بازسازی شده با فرهنگ و آموزه های دینی ما تعارضی نداشته باشد و در جهت نیل به اهداف تربیتی ما چالشی را ایجاد ننماید، مورد استفاده قرار گیرد.