بررسی و نقد کتاب پوزیتیویسم منطقی

پوزیتیویسم منطقی نام مکتب تجربه باور رادیکالی بود که با الهام از اندیشه های کسانی مانند هیوم، راسل، ویتگنشتاین، و برخی دیگر در ۱۹۲۰ ابتدا در وین شکل گرفت و سپس با تالیف کتاب زبان، حقیقت [صدق]، و منطق ازسوی ایر به انگلستان وارد شد. داعیه اصلی این جنبش فلسفی از میدان به درکردن مابعدالطبیعه به مثابه قسمی شناخت است. سخن گویان و نمایندگان اصلی این طرز تفکر با قبول تقسیم بندی هیوم از گزاره ها به دو قسم تحلیلی و ترکیبی بر آن شدند نه تنها مابعدالطبیعه، بلکه الهیات و حتی اخلاق را نیز نمی توان درشمار فعالیت های ذهنی معرفت بخش به شمار آورد. نویسنده کتاب پوزیتیویسم منطقی کوشیده است تا، ازطریق ترجمه برخی مقالات کلاسیک که یا در معرفی این مکتب اند یا در نقد آموزه های اصلی آن مانند تز تحقیق پذیری، نشان دهد که این آموزه هم از برخی تناقضات درونی رنج می برد و هم قبول مدعیات اصلی آن نه فقط به نفی متافیزیک، بلکه به نفی اخلاق، دین، و حتی علم نیز خواهد انجامید.

Keywords:

پوزیتیویسم منطقی , تجربه باوری , تحقیق پذیری , مابعدالطبیعه , الهیات , گزاره های تحلیلی , گزاره های ترکیبی