دولت جدید رژیم صهیونیستی؛ چشم انداز های داخلی و بین المللی

دولت ائتلافی جدید رژیم صهیونیستی، از هشت حزب تشکیل شده است که در آن دو حزب چپ گرا، سه حزب راست گرا، دو حزب میانه رو و یک حزب عربی وجود دارند. با توجه به مرامنامه این احزاب، به نظر می رسد که این احزاب درون ائتلاف با یکدیگر، و با دیگر احزاب خارج از ائتلاف، اختلاف های عمده و بسیار دارند. وجود طیف وسیعی از اختلاف نظرها درون ائتلاف و چالش های مواجهه ائتلاف با دیگر احزاب حاضر درکنست، احتمال فروپاشی یا دست کم دشواری عملکرد آن در آینده را تقویت کرده است؛ ازجمله مسائلی که می توان به عنوان مهم ترین موضوع های چالش برانگیز بر سر راه این ائتلاف متصور بود عبارتند از: «راه حل دو-کشوری»، «شهرک سازی در کرانه باختری» و «رابطه دین و دولت». این احزاب در مسئله «تشکیل دولت مستقل فلسطینی» در مواضعی کاملا مخالف با یکدیگر قرار دارند. بنابراین پرداختن ائتلاف فعلی به این مسئله عملا امکان پذیر نخواهد بود؛ چراکه مطرح شدن آن موجودیت شکننده آن را تهدید خواهد کرد؛ درنتیجه به تعویق انداختن آن تنها راه حل موجود برای کنترل این شکاف است. در مسئله ادامه «شهرک سازی» و یا توقف آن نیز اختلاف های چشمگیری بین اعضای ائتلاف مشهود است که مانور بر سر آن توسط دولت، سبب ساز کشمکش در ائتلاف خواهد شد. با وجود حضور یک جناح عربی به رهبری منصور عباس (با گرایش اسلامی)، می توان با مسامحه بیان داشت که دولت فعلی در زمینه «مناقشه دین و دولت» موضع نسبتا همگونی دارد. چالش دولت تغییر در ادامه راه، تنها مواضع غیر همگون بین اعضای ائتلاف نیست. یکی از مهم ترین چالش های این دولت مواجهه و کشاکش آنها با دیگر احزاب خارج از ائتلاف در کنست است. حزب لیکود با داشتن ۳۰ کرسی، اولین رتبه را در تعداد نمایندگان در کنست دارد و رهبر آن، اپوزیسیون پارلمان را هدایت می کند. از سوی دیگر احزاب مذهبی کنست با احزاب سکولار ائتلاف، اختلاف های ایدئولوژیک فاحشی دارند. وجود چالش های گذشته، مخصوصا عدم وتوی قطعنامه شورای امنیت درباره محکومیت شهرک سازی در کرانه باختری در دوره ریاست اوباما، سبب شده تا نگرانی های رژیم در مورد چشم انداز روابط با ایالات متحده افزایش یابد. اقدام های احتمالی دولت جدید در کرانه باختری (شهرک سازی) و خشونت این رژیم در غزه با فشارهایی از جانب دولت بایدن روبه رو خواهد شد. با همه این چالش های احتمالی به نظر می رسد که دولت بایدن نیز خود را متعهد به رژیم صهیونیستی می داند؛ بایدن پس از جنگ ۱۲روزه غزه در ادامه سیاست حمایت از رژیم صهیونیستی، متعهد شد تا سامانه گنبد آهنین را تقویت کند. با وجود نقدهای بسیار از جانب مقامات یا شخصیت های علمی آکادمیک در مورد حمایت های ایالات متحده از رژیم صهیونیستی، باید انتظار داشت که این کشور، همچنان به حمایت های خود در ابعاد سیاسی، نظامی و اقتصادی ادامه دهد. پس از دهه ها تلاش برای مذاکرات صلح با فلسطینیان و شکست های پیاپی آن، به نظر می رسد، سردمداران رژیم صهیونیستی معتقدند که حل منازعه فلسطین باید از خارج مرزها اتفاق بیفتد؛ به عبارت دیگر آنها معتقدند که با برقراری ارتباط با کشور های عربی و عادی سازی روابط می توان رفته رفته گروه های فلسطینی را در پذیرش مذاکرات صلح تحت فشار قرار داد. سفر یائیر لاپید به امارات متحده عربی نشان از این دارد که «پروژه عادی سازی روابط با اعراب» جزو راهبرد بلند مدت این رژیم است؛ به گونه ای که نمی توان تصمیم سازان آن را به اشخاصی چون نتانیاهو و یا بنت تقلیل داد. روی هم رفته این سناریو قابل پیش بینی است که دولت جدید رژیم صهیونیستی با در پیش گرفتن پروژه ایران هراسی در منطقه به عادی سازی روابط خود با کشورهای عربی ادامه دهد. بیشتر اعضای کابینه بنت در گذشته به عنوان اعضای ارشد کابینه های مختلف نتانیاهو طی ۱۲ سال گذشته خدمت کرده و از سیاست های برون مرزی نخست وزیر سابق پشتیبانی می کنند؛ بنابراین با در نظر گرفتن تهدید وجودی، به نظر نمی رسد که رفتار تهاجمی این رژیم از بعد نظامی و امنیتی در قبال ایران و سایر اعضای جبهه مقاومت تعدیل شود. با حضور مجدد «بنی گانتص» در سمت وزارت دفاع، روی کار آمدن جو بایدن در ایالات متحده (با رویکردی دیپلماتیک)، فشار احزاب تندرو خارج از ائتلاف و آغاز بحران سیاسی در لبنان، می توان ادامه یا حتی گسترش تنش های پراکنده بین ایران و رژیم صهیونیستی را متصور بود. نفتالی بنت متعهد شده است تا موضع نتانیاهو را در قبال تلاش های آمریکا برای احیای توافق هسته ای ایران حفظ کند. تفاوت بنت با نتانیاهو در قبال برجام، عدم اتخاذ موضع انفعالی در برابر آن است؛ در واقع برخلاف نتانیاهو که در زمان ریاست جمهوری اوباما موضعی قهرآمیز را اتخاذ کرده بود، بنت سعی می کند تا با گفتگو با جو بایدن تا حد امکان مطالبات امنیتی رژیم را در توافق تحمیل کرده و اقدام های دیپلماتیک را در کنار عملیات خرابکارانه در ایران پیش ببرد.