مقایسه ی تغییرات اکلوژن در بیماران ارتودنسی پس از استفاده از ریتینرهای Essix و هالی توسط T-Scan III

مقدمه : ثبات اکلوژن پس از درمان های ارتودنسی از اهمیت زیادی برخوردار بوده و این ثبات پس از فاز فعال درمان توسط دستگاه های نگهدارنده به دست می آید. ریتینر هالی کاربرد زیادی برای ریتنشن در درمان های ارتودنسی دارد؛ ولی امروزه تمایل به استفاده از دستگاه های ریتینر شفاف افزایش یافته است. تحقیق حاضر با هدف مقایسه ی ستلینگ اکلوژن در بیماران ارتودنسی متعاقب استفاده از ریتینرهای Essix و هالی با استفاده از روش دیجیتالی T-Scan III انجام شد.مواد و روش ها: در این تحقیق مقطعی-تحلیلی، ۴۶ بیمار ارتودنسی در انتهای فاز فعال درمان انتخاب و به دو گروه هالی (۲۴ نفر) و Essix (۲۲ نفر) تقسیم شدند. اکلوژن بیماران در ابتدای دوره، ۶ ماه و ۱۲ ماه بعد از استفاده از ریتینرها با استفاده از دستگاه ثبت اکلوزال دیجیتالی   (T-Scan III)  ارزیابی گردید. تغییرات درصد تماس های اکلوزالی در زمان های مختلف، در داخل گروه ها با آزمون t زوجی و در بین گروه ها با آزمون t مستقل مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: در گروه ریتینر هالی، درصد تماس های اکلوزالی در دندان های خلفی به میزان میانگین ۰۵/۱۳±۷۰۸/۷ درصد افزایش و در دندان های قدامی با میانگین ۷۹۱/۱۱±۴۱۶/۷ درصد کاهش یافت. این مقادیر در گروه ریتینر Essix به ترتیب در دندان های خلفی برابر ۸۸۴/۱۴±۱۹/۱۰ درصد کاهشی و در دندان های قدامی ۵۹۱/۱۸±۳۸۱/۱۰ درصد افزایشی برآورد شد.نتیجه گیری: در مجموع، استفاده از هر دو ریتینر هالی و Essix منجر به تغییرات تماس های اکلوزالی و حرکت عمودی نسبی دندان های قدامی و خلفی در بیماران در دوره های زمانی ۶ ماه و ۱ سال پس از ریتنشن نسبت به ابتدای دوره شد ولی میزان تغییرات دردندان های خلفی در ریتینر هالی بیشتر از ریتینر Essix بود. با توجه به افزایش تماس های دندانی خلفی و کاهش تماس دندان های قدامی با استفاده از ریتینر هالی شاید بتوان این ریتینر را بیشتر در موارد دیپ بایت استفاده کرد. همچنین با توجه به کاهش تماس های خلفی در ۶ ماهه اول در پلاک Essix پیشنهاد می شود مدت استفاده تمام وقت این ریتینر کوتاه تر شود.

Keywords:

ریتنشن , تماس های اکلوزالی , ریتینر , T-Scan , هالی , Essix