ارتباط بین نوع مزاج و شدت لکنت در افراد فارسی زبان دارای لکنت پیشرفته

سابقه و هدف: با اینکه از شروع «طب سنتی» هزاران سال می گذرد، هنوز هم کاربرد آن در درمان بیماری های گوناگون تمرکز عمده بسیاری از پژوهش های امروزی است. لکنت اختلالی پیچیده است که بر دستاوردهای شغلی، اجتماعی، آکادمیک و عاطفی افراد تاثیر می گذارد. این پژوهش با هدف بررسی ارتباط بین نوع مزاج و شدت لکنت در افراد فارسی زبان دارای لکنت پیشرفته انجام شد. مواد و روش ها: چهل نفر دارای لکنت پیشرفته و چهل نفر دارای گفتار روان که از نظر سن و جنس با افراد لکنتی هم سان بودند، در این مطالعه مقطعی توصیفی-تحلیلی شرکت کردند. برای ازیابی نوع مزاج و شدت لکنت به ترتیب از «پرسشنامه تعیین نوع مزاج» و مقیاس سنجش شدت لکنت-۳، استفاده شد. تحلیل آماری داده ها با کمک SPSS نسخه ۱۸ انجام شد. روش آمار استنباطی تی مستقل و هم بستگی پیرسون برای بررسی رابطه متغیرها به کار رفت. یافته ها: میانگین نمره مزاج در افراد داری گفتار روان نسبت به آزمودنی های دارای لکنت بیشتر بود، اما این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار نبود (۰/۰۹ = p). بین میانگین نمرات مزاج و میانگبن نمره شدت لکنت هم بستگی معنی دار مشاهده شد (۰/۰۴ = p) و این همبستگی منفی بود. درواقع، هرچه نمره افراد در آزمون مزاج بیشتر باشد، شدت لکنت شان کمتر است. بحث و نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد که با گرم تر شدن مزاج، شدت لکنت افراد لکنتی کاهش می یابد. پیشنهاد می شود که افراد لکنتی با استفاده از غذاهایی که مزاج گرم دارند، اعتدال مزاج خود را حفظ کنند و مصرف غذایی که مزاج سرد دارند را کاهش دهند.

Keywords:

Traditional Medicine , Stuttering , Temperament , Speech. , طب سنتی , لکنت , مزاج , گفتار