زمان دستوری در زبان فارسی؛ نگاهی نو بر پایه یک الگوی شناختی آرمانی
Publish place: Advances in Cognitive Sciences، Vol: 17، Issue: 1
Publish Year: 1394
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 286
This Paper With 11 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ICSS-17-1_004
تاریخ نمایه سازی: 24 آذر 1400
Abstract:
هدف: آگاهی از زمان تجربه ای کاملا ذهنی است که برخلاف تجربه مکانی با هیچیک از حواس بشر دریافت شدنی نیست، اگرچه همه آن را درک می کنند. هدف این پژوهش، ارائه نگاهی نو به چگونگی مفهوم سازی زمان در زبان فارسی در قالب زبانشناسی شناختی و بر پایه یک الگوی شناختی آرمانی است.
روش: در این راستا، ابتدا مفهوم زمان از جنبه های فلسفی و رده شناختی و سپس الگوی شناختی مورد نظر بررسی و تبیین شد.
نتیجه گیری: با الهام از نظریه های لانگ کر در تقسیم بندی جدید اجزای تشکیل دهنده گروه فعلی نشان داده شد که گروه های فعلی در زبان فارسی نیز به دو جزء اسناد زمینه ساز و هسته بند تقسیم می شوند و این اسنادهای زمینه ساز هستند که بیانگر زمان دستوری در زبان فارسی اند. سپس تکواژهایی که به عنوان اسناد زمینه ساز، بیانگر زمان دستوری در زمانهای گذشته، حال و آینده هستند بررسی و تعیین شد و جایگاه هر یک از این اسنادها در الگوی شناختی آرمانی تعیین و نشان داده شد که این اسنادها با عناصر موجود در این الگو انطباق کامل دارند.
Keywords:
Authors
مرتضی دستلان
Ph.D. student, General Linguistics. Linguistics department, Payamenoor University,Iran.
زینب محمدابراهیمی
Assistant Professor, Linguistics department, Shahidbeheshti University,Tehran,Iran.
راضیه مهدی بیرقدار
Assistant Professor, Linguistics department, Payamenoor University,Tehran,Iran.
بلقیس روشن
Associate Professor, Linguistics department, Payamenoor University,Iran.