شالوده های عصب شناختی زبان

بنا بر این تا سال ۱۸۶۴ بروکا توانسته بود هم محل ضایعه ای را که منجر به از دست رفتن گفتار یا اختلالات شدید گفتاری می شود در لب پیشانی به دقت تعیین کند و هم شواهد کافی ارائه دهد تا با استناد به آنها بتواند ادعا کند که پایگاه گفتار در نیمکرهء چپ مغز قرار دارد. قبلا گفتیم که در سال ۱۸۳۶،یعنی ۲۸ سال قبل از بروکا،مارک داکس ادعا کرد بود که پایگاه گفتار در نیمکرهء چپ مغز است و اکنون گوستاوداکس،فرزند مارک داکس بروکا را متهم می کرد که حق تقدم پدر او را در این مورد عمدا نادیده گرفته است. در بارهء نیمکرهء چپ،گیریم که حق تقدم با داکس باشد،ولی این بروکا بود که با ارائه شواهد کالبدشناختی مستند توانست جامعهء پزشکی آن روز را قانع کند که پایگاه گفتار در نیمکرهء چپ مغز قرار دارد. آنها اولین تیم جراحی بودند که آن قسمت از بافت مغز را که کانون صرع بود با عمل جراحی برمی داشتند تا بیمارانی را که دچار صرع علاج ناپذیر بودند،و صرع آنها دیگر شکل ۲:تحریک الکتریکی بافت مغز در این نقاط باعث نوعی اختلال در گفتار شده است. ناحیهء همگرایی باید مشخصات چهرهء این فرد را،مانند شکل صورت،رنگ پوست و غیره،که در نیمکرهء راست مغز نگهداری می شوند با نام او که در یک گوشه دیگر مغز قرار دارد تلفیق کند،ولی چون ناحیهء همگرایی آسیب دیده،بیمار نمی تواند چهره و نام شخص را هم زمان به یاد بیاورد و بین آنها پیوند برقرار کند.

شالوده های عصب شناختی زبان Keywords:

مغز , اطلاعات , زبان , ورنیکه , ناحیه , نیمکرهء چپ مغز , بیمار , آسیب , جراحی , مدل