اثر گروه درمانی شناختی-رفتاری بر افسردگی بیماران صرعی مقاوم به دارو (با تاکید بر نگرش های ناکارآمد ویژه صرع)

هدف: افسردگی شایع­ترین اختلال روانی همراه صرع است و بیشترین واریانس در نمرات کیفیت زندگی بیماران صرعی را تعیین می­کند. کارآمدترین شیوه روان­درمانی موجود در درمان افسردگی، رفتاردرمانی­ - شناختی است. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر رفتار درمانی شناختی بر افسردگی بیماران صرعی مقاوم به داروست که با تاکید بر نگرش­های ناکارآمد ویژه صرع، در شهر اصفهان اجرا شد. روش: در این پژوهش، ۲۰ بیمار مبتلا به تشنجات مزمن، پاسخ ضعیف به دارو و دارای افسردگی بالینی خفیف تا متوسط، به­صورت تصادفی، در دو گروه آزمایش (۱۰ نفر) و شاهد (۱۰ نفر) قرار داده شدند. برای گروه آزمایش، هشت جلسه هفتگی رفتار­درمانی شناختی با تاکید بر بازسازی شناختی و اصلاح تحریفات شناختی افسرده ساز و آموزش فنون رفتاری به کار گرفته شد. ابزارهای پیش آزمون و پس آزمون برای هر دو گروه، مقیاس افسردگی همیلتون بود. یافته ها: تحلیل­ها نشان دادند که میانگین نمرات افسردگی در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون، کاهش معناداری داشته است. نتیجه­ گیری: رفتاردرمانی شناختی با تمرکز بر نگرش­های ناکارآمد ویژه بیماری صرع، در کاهش افسردگی همراه این بیماری، به عنوان یک درمان مکمل، کارآیی چشمگیری دارد. 

Keywords:

Depression , Psychotherapy , Cognitive–Behavior Therapy , Epilepsy , افسردگی , روان درمانی , درمان شناختی- رفتاری , صرع