اثر حساسیت زایی مورفین یا آپومورفین بر یادگیری وابسته به وضعیت هیستامین

هدف: این مطالعه با هدف بررسی تاثیر متقابل مورفین و هیستامین بر یکدیگر و درگیری سیستم دوپامنیرژیکی در یادگیری وابسته به وضعیت هیستامین در روش اجتنابی غیرفعال انجام شد. روش: ابتدا با تجویز ۳ دوز متفاوت از مورفین به مدت سه روز موش سوری به مورفین حساس شد. سپس ۵ روز هیچ دارویی تجویز نشد و در روز نهم تست های حافظه انجام شد و تاثیر هیستامین بر حافظه موش سوری حساس شده به مورفین و موش سوری غیرحساس با هم مقایسه گشت. برای آزمون حافظه از مدل اجتنابی غیرفعال استفاده شد. یافته ها: حساسیت زایی با مورفین و آپومورفین موجب مهار تخریب حافظه ناشی از هیستامین و در نتیجه، بازگردانیدن حافظه شد. تجویز سولپیراید به عنوان آنتاگونیست گیرنده دوپامینی نوع ۲، به همراه آپومورفین تاثیرات بازگردانیدن حافظه تخریب شده ناشی از هیستامین را کاهش داد، اما تجویز ۲۳۳۹۰ SCH به عنوان آنتاگونیست گیرنده دوپامینی نوع ۱، تاثیری در این امر نداشت. تجویز نالوکسان و ۲۳۳۹۰ SCH و سولپیراید، در ترکیب با مورفین، به طور چشمگیری بازگردانیدن حافظه را کاهش داد. نتیجه گیری: آپومورفین سیستم نورونی هیستامین را  از طریق تحریک رسپتورهای دوپامینی نوع ۲ فعال می کند و تقویت و بهبود حافظه در موش هایی که با مورفین حساس شده اند از طریق تحریک رسپتورهای اپیویدی و دوپامینی نوع ۱و نوع۲ بوده است.

Keywords:

Apomorphine , Morphine , Histamine , Memory , آپومورفین , مورفین , هیستامین , حافظه