خوانش گفتمانی نقشمایه های ایرانی در سه نگاره از صادق تبریزی باتاکید بر نوگرایی در هنرایران

خوانش نشانه شناختی نقشمایه های ایرانی در نقاشی معاصر ایران ، مورد مطالعه ی پژوهش حاضر است.بررسی چگونگی تولید نشانه ی نوظهور "نقشمایه ی نوشتاری درکنار نقشمایه ایرانی "در نقاشی معاصر ایران، براساس نظریه ی گفتمان لاکلا و موفه و روش تحلیل متون در این تحقیق برطبق نشانه شناسی لایه ای انجام گرفته است.نگارنده در این مقاله به بررسی چگونگی اثرگذاری این رویکردنوگرایی بر آثار صادق تبریزی می پردازد. بنابراین، با استناد به ارتباط رمزگان نشانه شناسی و وتاریخ گفتمان نقاشی نوگرا از نقاشی سقاخانه به نقاشی خط ودر انتها به خوشنویسی ، به منظور خوانش سیر روند تدریجی استحاله شدن کامل نوشتار در سه اثر از صادق تبریزی، به این سوال می پردازد که نوگرایی از طریق چه مولفه هایی در آثارصادق تبریزی بازنمود یافته است؟در این راستا۳ اثر از آثار شاخص این هنرمند در عرصه هنر معاصربه عنوان نمونه آماری موردبررسی قرار گرفت و در این راستا جدول خوانش گفتمانی نشانه شناسی لایه ای دلالت های نوشتاری وتصویری سه نگاره از صادق تبریزی را مورد بررسی قرار خواهیم داد . که یافته های تحقیق نشان می دهد شاخصه هایی در آثار تکرار شده است که در رویکردگفتمانی به عنوان دلالت گر مفهوم نوگرایی ترویج شده اند. اما با توجه به محدودیتهای چارچوبی رویکرد نوگرا اغلب آثار از بعد معنایی تهی و به یک اثر بصری زیبا خلاصه گشتند. معدود آثار معناگرا نیزصرفا در حد انتقال مفاهیم سنتی توان مفهومی داشته و از بازگویی جریانات اجتماعی - که ظرفیت نقادی و اثرگذاری بر جامعه را ایجاد میکند- تهی هستند.

Keywords:

نقاشی نوگرا , نقش مایه ی نوشتاری , نشانه شناسی , گفتمان لاکال و موفه , صادق تبریزی , نقاشی سقاخانه , خوشنویسی , نقاشی خط