تاثیر شیوه «آموزش به خود دستور دادن» بر عملکرد حل مساله ریاضی و میزان توجه دانش آموزان دختر تکانشی

هدف این پژوهش، بررسی تاثیر شیوه آموزش به خود دستور دادن (خودآموزی) بر عملکرد حل مساله ریاضی و میزان توجه (عملکرد در آزمون های رمزگردانی وکسلر و همتایابی اشکال آشنا[MFFT]  Matching Familiar Figures Test) در دانش آموزان تکانشی شهر جیرفت بود. آزمودنی ها، ۲۴ دانش آموز دختر پایه اول راهنمایی با سبک شناختی تکانشی بودند که از طریق اجرای MFFT  و به روش نمونه گیری چند مرحله ای انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه هشت نفره (آزمایش، گواه ۱ و گواه ۲) تقسیم شدند. ابزارهای جمع آوری اطلاعات عبارت بودند از: آزمون های همتایابی اشکال آشنا، خرده آزمون رمزگردانی، آزمون معلم ساخته حل مساله ریاضی، و آزمون هوش کتل.  گروه آزمایشی طی شش جلسه دو ساعته، راهبردهای حل مساله ریاضی را از طریق شیوه به خود دستور دادن دریافت نمود، گروه ۱ تحت آموزش سنتی قرار گرفت و در گروه گواه ۲ مداخله ای نشد. نتایج تحلیل واریانس چند متغیره، نشانگر تاثیر شیوه آموزشی بر عملکرد حل مساله ریاضی گروه آزمایشی بود (۰/۰۰۱=p).  

Keywords:

عملکرد حل مساله ریاضی آزمون همتایابی اشکال آشنا , حل مساله ریاضی , آموزش , آزمون , نمرات پس آزمون حل مساله ریاضی , میزان توجه دانش آموزان دختر تکانشی , تکانشی , راهبردهای حل مساله ریاضی , آزمون حل مساله ریاضی