بازیافت آب پنیر، رهیافت مناسب جلوگیری از آسیب های محیط زیستی

امروزه با افزایش تولید و گسترش تنوع تولیدات لبنی در کارخانه ها و تولید آب پنیر، این فرآورده غذایی از اهمیت بالایی برخوردار شده است. آب پنیر بخش آبکی جداشده از شیر است که طی مراحل افزودن اسید، حرارت دادن و انعقاد مایه پنیر حاصل می شود. این مایع زردرنگ حاوی لاکتوز فراوان و ترکیبات معدنی نظیر کلسیم و فسفر است و با توجه به ارزش بیولوژیکی بالای پروتئین این فرآورده جانبی صنعت پنیرسازی نسبت به پروتئین کازئین و تخم مرغ، استفاده از آن را به عنوان یک منبع غذایی جهت جلوگیری از آلودگی های محیط زیست حائز اهمیت می باشد. همچنین از آب پنیر فرآورده هایی نظیر کنسانتره پروتئینی (WPC)، مشتقات پروتئین های سرم (لاکتوپراکسیداز، لاکتوفرین)، پروتئین های کافتی (کنسانتره های پپتیدی) و املاح نظیر نمک های کلسیم به دست می آید. از آنجا که پساب های صنعت لبنیات دارای بالاترین میزان آلودگی از جمله مقدار زیادی مواد آلی، ماده ضدعفونی کننده قلیایی و مواد شیمیایی، کربن و نیتروژن هستند باعث افزایش غلظت آمونیوم در گستره های آبی شده و با توجه به غنی بودن این ماده از ترکیبات آلی، تقاضای اکسیژن زیستی (BOD) آب را بالا می برند، بنابراین در صورت تخلیه و رهاسازی پساب های تصفیه نشده این صنعت در طبیعت بروز مشکلات محیط زیستی جدی اجتناب ناپذیر خواهد بود. از طرف دیگر، استفاده روزافزون از سوخت های فسیلی به سبب کاهش ذخایر موجود و مشکلات محیط زیستی، محققان را به سمت تولید منابع جدید انرژی های تجدید پذیر ترغیب نموده است و می توان بیان کرد که فن آوری های زیستی جدید، همچون استفاده از آب پنیر به عنوان راهی به منظور تولید سوخت های زیستی، باعث کاهش مشکلات محیط زیستی دفع این پساب ها به طبیعت می گردد. امروزه با استفاده از فن آوری زیستی از این ترکیبات می توان به منظور تولید سوخت های زیستی ازجمله هیدروژن، متان و اتانول استفاده نمود. تاکنون روش ها و آزمون های مختلفی برای تولید این منابع سوختی صورت گرفته است که در این مطالعه به بررسی راهکارهای موثر به منظور بازیافت آب پنیر و جلوگیری از آسیب های محیط زیستی آن پرداخته می شود.

Keywords:

آب پنیر , پساب , بازیافت , سوخت فسیلی , آلودگی های محیط زیستی