بررسی شاخص های توسعه پایدار در محلات شهری با تاکید بر نظریه واحد همسایگی (مطالعه موردی: محله اسدی منطقه ۱۳ تهران)

بسیاری از محلات قدیمی شهرها که شکلی از همبستگی بر مبنای سکونت در آن ها وجود داشته است، اکنون به دلیل عدم باز زنده سازی کالبد و فعالیت از رونق افتاده اند. از طرفی، با گذشت زمان و بروز تحولات اجتماعی در جوامع، بسیاری از پژوهشگران مسکن نسبت به تکرار الگوی سنتی محلات مسکونی در شهرهای جدید دچار تردید هستند. آنچه که این پژوهش در پی دستیابی به آن است، بررسی وضعیت شاخص های توسعه پایدار محله ای با تاکید بر نظریه واحد همسایگی است که به روش توصیفی – تحلیلی انجام گرفته است. محدوده مورد مطالعه، محله اسدی منطقه ۱۳ شهر تهران است که ۳۸۴ نفر از ساکنین آن با استفاده از فرمول کوکران انتخاب و بین آنها پرسشنامه به روش تصادفی خوشه ای توزیع شد. پرسشنامه پژوهش محقق ساخته است که روایی آن توسط اساتید و کارشناسان تایید و پایایی آن با استفاده از آلفای کرونباخ به میزان ۰/۷۸۱ تایید شد. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آزمون های T تک نمونه ای و رتبه بندی فریدمن انجام شده است. نتایج حاکی از آن داشت که شاخص های توسعه پایدار محله ای در محله اسدی در وضعیت نامناسبی هستند (میانگین =۲/۷۳۹). از بین شاخص های توسعه پایدار محله ای شاخص ایمنی و امنیت (۴/۹۷۵=T) دارای بهترین وضعیت و شاخص هویت و سرزندگی (۲۷/۲۹۳-=T) بدترین وضعیت را دارا هستند. همچنین، اولویت بندی شاخص های توسعه پایدار محله ای نشان داد که در این محله مولفه ایمنی و امنیت اولویت اول و مولفه زیست محیطی اولویت آخر را دارا هستند.

Keywords:

محله , توسعه پایدار محله ای , واحد همسایگی , محله اسدی