سیاست جنایی تقنینی ایران در قبال کنترل جمعیت در فقه و حقوق

جمعیت ایران پس از دهه ۲۰، به دلیل افزایش مرگ و میر با کاهش جدی جمعیت مواجه بود، اما در دورهزمانی بین سال های ۱۳۶۰-۱۳۳۰ با رشد شتابان جمعیت مواجه گردید. به طوری که میانگین رشد سالانهجمعیت در این چهار دهه، به رقمی حدود ۳ درصد افزایش یافت. این رشد طبیعی سالانه جمعیت ایران هر۲۰ سال دو برابر و در طول یک قرن، بیش از شانزده برابر شود. به عبارت دیگر این تحولات باعث شد رشدطبیعی سالانه جمعیت ایران در فاصله سال های ۱۳۵۵ تا ۱۳۶۵ به رقم ۳/۲ درصد افزایش یابد. همین امرموجب شد که سیاست های تعدیل رشد جمعیت از طریق تشویش و ترغیب برنامه های تنظیم خانواده وکاهش سطح زاد و ولد و باروری در کشور گرفته شود. تداوم این سیاست موجب شد که طی سال ۶۵ تا۸۴، سطح باروری در ایران با سرعتی استثنایی در سطح بین المللی کاهش یابد. در ایران سیاست هایجمعیتی مبتنی بر تنظیم خانواده طی دو مرحله به اجرا گذاشته شد. ابتدا پیش از انقلاب و از سال های ۱۳۴۱برای اولین بار دولت به مسائل جمعیتی توجه کرد. در برنامه ی سوم عمرانی، مسئله جمعیت مورد توجه قرارگرفت. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، مدت کوتاهی برنامه های تنظیم خانواده به بوته فراموشی سپرده شدنتیجه این امر، افزایش سریع موالید و رشد جمعیت بود. اما در سال های پس از جنگ تحمیلی و از سال۱۳۶۸ این موضوع مجددا در دستور کار قرار گرفت.

Keywords:

سیاست جنایی , کنترل جمعیت , فقه امامیه و تحلیل حقوقی