بررسی اثر تابعیت و اقلیت مذهبی بودن از منظر رسیدگی به دعاوی حقوق خصوصی

اساسا پدیده تابعیت و اقلیت های مذهبی موضوع نوپایی در حقوق موضوعه ایران نیست. کشور ایران ازدیرباز حضور اتباع از کشورهای مختلف و همچنین پیروان مذاهب و ادیان الهی گوناگوی را در خاکسرزمینی خویش تجربه کرده است. زیرا موقعیت خاص ایران از نظر امنیتی، علمی، تجاری و بازرگانیسبب شده است که افراد با سلایق و نحله های متفاوت فکری در کشور حضور یابند. لذا پس از انقلاباسلامی زمینه به رسمیت شناختن یک روال قانونی متناسب با شرایط و بنیان های عقیدتی اقلیت های مذهبیو همچنین اتباع بیگانه در کشور قوت و صلابت بیشتری یافت. به همین جهت قانون گذار سعی نموده تا حتیالامکان در زمینه دعاوی و ستاندن حقوقی که مربوط به احوال شخصی و خصوصی این دسته از افرادمی باشد، بر طبق کتاب و سنت خود آنها عمل نموده و در زمینه اتباع بیگانه نیز مطابق اسناد حقوق بشریبین المللی و همچنین قوانین موجود در کشور متبوع اتباع، این مهم را احاله نماید. با توجه به اهمیت اینموضوع، پژوهش کنونی به شیوه تحلیلی– توصیفی، سعی در بازشناسی مفهوم تابعیت و اقلیت های مذهبینموده و پیرو آن، به تضمینات حقوقی و کیفیت دادرسی در جهت اقامه دعوی و احقاق حقوق این افرادبرآمده است. نتایج حاکی از آن است که پیروان ادیان مختلف، مطابق با شریعه خویش و همچنین اتباعخارجه نیز به صورت نسبی از قوانین داخلی ایران و کشور متبوع خود، از دعاوی حقوق خصوصی مستفید می گردند.

Keywords:

حقوق خصوصی , اقلیت مذهبی , اتباع , تابعیت , قانون